اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر میزان سلامت روان در دختران دارای مشکلات دلبستگی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر دلبستگی بر میزان سلامت روان (کاهش میزان افسردگی، فزون اضطرابی و نافرمانی مقابله ای) دانش آموزان دارای مشکلات دلبستگی انجام شد.
این پژوهش تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پی گیری با گروه شاهد در سال 1389 انجام شد. نمونه ی هدف این مطالعه 34 نفر بودند که از بین 388 دانش آموز مقاطع دوم و چهارم ابتدایی که بیشترین نمره را در زمینه ی مشکلات مربوط به دلبستگی و علایم اختلالات رفتاری (افسردگی، فزون اضطرابی و نافرمانی مقابله ای) به دست آوردند، انتخاب شدند. ارزیابی با استفاده از پرسش نامه ی مشکلات دلبستگی راندولف و فرم سلامت روان کودکان انتاریو انجام شد. مادران گروه آزمون در 10 جلسه ی گروهی درمان مبتنی بر دلبستگی شرکت نمودند. گروه شاهد مداخله ای دریافت نکردند. سپس تاثیر مداخله بر میزان سلامت روان (کاهش علایم افسردگی، فزون اضطرابی و نافرمانی مقابله ای) کودکان هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و به کمک آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و به روش تحلیل کوواریانس ارزیابی گردیدند.
میانگین نمرات افسردگی، فزون اضطرابی ونافرمانی مقابله ای در گروه آزمون در مرحله ی پس آزمون (05/0P<) و پی گیری (05/0P<) نسبت به گروه شاهد به میزان معنی داری پایین تر بود. مجموع کاهش این علایم توسط آزمودنی ها در پس آزمون 72/0 و در پی گیری سه ماهه 85/0 بود.
درمان مبتنی بر دلبستگی در افزایش سلامت روان دختران دارای مشکلات دلبستگی موثر بود و پای بندی مادران به تداوم روش های درمانی باعث بهبودی بیشتر در مرحله ی پس آزمون شد.