بررسی فعالیت آنزیم تلومراز، خصوصیات تکثیری و تمایزی در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از خون بند ناف

در سال های اخیر پیشرفت های قابل توجهی در زمینه طب ترمیمی رخ داده است. خون بند ناف یک منبع بسیار جوان از سلول های بنیادی مزانشیمی می باشد که به دور از مشکلات اخلاقی، خطر ایجاد واکنش های ایمنی و همچنین سرطانی شدن، مزایای هر دو منبع سلول های بنیادی جنینی و بزرگسال را دارا می باشد. مشخص شده است که بین توان تکثیر سلولی و افزایش طول تلومرها، ناشی از عملکرد آنزیم تلومراز ارتباط مستقیم وجود دارد. از آنجا که بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق سلول های بنیادی مزانشیمی خون بند ناف از توان تکثیر بالایی برخوردارند و تاکنون گزارشی در رابطه با الگوی فعالیت آنزیم تلومراز، به عنوان یک فاکتور مستعد کننده القا نامیرایی سلولی، در سلول های بنیادی مزانشیمی خون بند ناف طی پاساژهای متعدد در دسترس نمی باشد، در این مطالعه میزان فعالیت آنزیم تلومراز در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از خون بند ناف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از اندازه گیری میزان فعالیت آنزیم تلومراز با استفاده از روش TRAP در نمونه های حاصل از پاساژهای متعدد سلول های بنیادی مزانشیمی خون بند ناف، نشان دهنده عدم فعالیت آنزیم تلومراز در این سلول ها می باشد. از آنجا که بین فعال شدن بیان آنزیم تلومراز و خطر ایجاد نئوپلاسما در سلول های پیکری فرد بالغ ارتباط مستقیم وجود دارد، می توان خون بند ناف را به عنوان یک منبع بسیار مناسب از سلول های بنیادی مزانشیمی با سطح ایمنی بالا جهت کاربردهای بالینی در نظر گرفت. بر اساس نتایج بافت شناسی، آزمایش RT-PCR و تست های بیوشیمیایی سلول های بنیادی مزانشیمی خون بند ناف از توان بالایی جهت تمایز به بافت های غضروف و استخوان و توان تمایز بسیار اندک به بافت چربی برخوردارند. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از خون بند ناف قادر به حفظ توان خود نوزایی خود در طی پاساژهای متعدد می باشند. از آنجا که در سلول درمانی همواره بایستی تعداد زیادی از سلول های فعال از نظر متابولیک در دسترس باشند، توان تکثیر بالا در طی پاساژهای متعدد به عنوان یک مزیت برای این منبع سلولی محسوب می گردد.