بررسی همکاری بیماران ارتودنسی ثابت در کلینیک دانشکده دندانپزشکی شیراز؛ مطالعه مقطعی

همکاری بیماران ارتودنسی نقش تعیین کننده ای در نتیجه درمان دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی ارتباط همکاری بیماران طی درمان ارتودنسی با متغیرهایی از قبیل سن، جنس، محل زندگی، مدت درمان و ناراحتی های فانکشنال و اجتماعی ایجاد شده حین درمان بود.
نمونه آماری شامل 100 بیمار ارتودنسی (36 نفر مرد و 64 نفر زن) با دامنه سنی 35-13 سال (میانگین سنی 69/1 ± 57/22) بود. مشخصات دموگرافیک، مدت درمان و مشکلات فانکشنال و اجتماعی ایجاد شده ناشی از درمان ارتودنسی به وسیله یک پرسشنامه که توسط بیمار یا والدین آنان تکمیل گردید ارزیابی شد. میزان همکاری بیماران به وسیله یک پرسشنامه تغییر یافته] مقیاس همکاری بیماران ارتودنسی [(OPCS) که توسط یک ارتودنتیست تکمیل گردید ارزیابی شد. از آزمون های آماری آنالیز واریانس، T-test، Intraclass correlation coefficient و Pearson correlation برای تجزیه تحلیل داده های حاصل استفاده شد.
تفاوت آماری معنی داری بین همکاری بیماران مرد و زن (867/0= P) و همکاری بیماران ساکن مناطق شهری و روستایی وجود نداشت (613/0= P). مدت درمان و میزان همکاری ارتباط آماری منفی ضعیفی نشان دادند که از نظر آماری معنی دار نبود (155/0-= r و 127/0 P=). مشکلات فانکشنال- اجتماعی و همکاری بیماران نیز ارتباط آماری منفی ضعیفی نشان دادند که از نظر آماری معنی دار نبود (118/0-= r و 244/0 P=). همبستگی آماری معنی داری بین همکاری و سن (002/0= r و 988/0 P=)، طول دوره درمان و مشکلات فانکشنال و اجتماعی ناشی از درمان (164/0= r و 105/0 P=) مشاهده نشد.
به نظر می رسد همکاری بیماران یک موضوع پیچیده است که نمی توان به راحتی تنها به وسیله متغیرهایی از قبیل سن، جنس، شرایط زندگی، مدت درمان و مشکلات فانکشنال و اجتماعی آن را پیش بینی کرد.