وضعیت رشدی قابلیت عکس العمل حرکتی دانش آموزان دارای اختلالات بینایی و مقایسهٔ آن با دانش آموزان بینا

بینایی به عنوان قوی ترین منبع ادراک جهان خارجی، وظیفهٔ انتقال 80 تا 90 درصد اطلاعات وارده به مغز را بر عهده دارد؛ بنابراین، وجود اختلالات حتی خفیف در عملکردهای آن، موجب بروز انحرافات شدید در رشد جسمی و روانی و حرکتی می شود. هدف این پژوهش، بررسی وضعیت رشدی قابلیت عکس العمل حرکتی کودکان کم بینا و نابینا از طریق مقایسهٔ آن ها با همتایان سالم بود.
آزمودنی های این پژوهش توصیفی- مقایسه ای از میان تمامی دانش آموزان 8 تا 12 سالهٔ مدارس همگانی شهر کرمانشاه بود. شصت و پنج نفر به طور خوشه ایتصادفی به عنوان گروه سالم انتخاب شدند. سی نفر از دانش آموزان مدارس همگانی و استثنایی، با تیزی دید بین 0٫05 تا 0٫4 دیوپتر در چشم برتر، به عنوان گروه کودکان کم بینای داوطلب و شانزده نفر از دانش آموزان مدارس استثنایی شهر کرمانشاه، با تیزی دید حداکثر 0٫04 دیوپتر در چشم برتر، به عنوان گروه کودکان نابینای داوطلب انتخاب شدند. قابلیت عکس العمل حرکتی آزمودنی ها از طریق آزمون خط کش اندازه گیری شد.
تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی (بوسیلهٔ آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی) برای بررسی تفاوت میانگین شاخص ها در سطح 0٫05≤p انجام شد.
یافته های آماری نشان دادند که بین سطح رشد قابلیت عکس العمل حرکتی کودکان نابینا و کم بینا و سالم تفاوت معناداری وجود دارد؛ به طوری که کودکان نابینا در وضعیت بهتری قرار داشتند. این واقعیت می تواند بیانگر ظرفیت بالای سازوکارهای جبران کنندهٔ نقص گیرندهٔ بینایی آن ها باشد.