اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی: مورد پژوهی چهار بیمار

بی اشتهایی عصبی اختلالی است که درنتیجه هیجانات به هم ریخته روی می دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی بود.
در یک بررسی تک موردی آزمایشی از نوع خط پایه چندگانه فرایند درمان بر روی چهار آزمودنی که به روش در دسترس انتخاب شده بودند انجام گرفت. چهار شرکت کننده مبتلا به اختلال سازگاری افراد با اختلال بی اشتهایی عصبی، پیش از مداخله، حین مداخله و پس از مداخله ارزیابی شدند، ابزار اندازه گیری شامل مصاحبه بالینی بر طبق انجمن روانشناسی آمریکا (2013) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند و لاویبوند (1995) بود. برای عینی سازی میزان بهبودی از فرمول درصدی بهبودی استفاده شد.
نتایج نشان داد، میزان بهبودی کلی در هر سه خرده مقیاس چهار متغیر به ترتیب 82/0، 81/0، 75/0 و 70/0 درصد بود و میزان بهبودی کلی بین 4 مراجعه کننده 77/0 بوده است که نشانگر اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر کاهش متغیرهای افسردگی، اضطراب و استرس افراد مبتلا به اختلالات خوردن بود.
نتایج بررسی این چهار آزمودنی، حاکی از اثربخشی بالینی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان علائم افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی موثر است. هرچند این مطالعه فاقد گروه کنترل بود، اما یافته های پژوهش حاضر دلالت بر تعمیم پذیری بالای یافته های مربوط به رفتاردرمانی دیالکتیکی است. درنهایت، می توان گفت که این روش درمانی، موثر بوده و برای بررسی بیشتر اثربخشی آن، مطالعات ارزیابی کنترل شده ای در جهت رسیدن به نتیجه قطعی لازم است.