میزان بروز و شیوع دلیریوم و ریسک فاکتورهای مرتبط در جراحی کانسرهای سروگردن

دلیریوم یکی از مشکلات شایع در بیماران بستری می باشد و ممکن است برای زندگی بیمار تهدیدکننده باشد. در بیمارانی که تحت عمل جراحی های بزرگ قرار می گیرند عارضه شایعی می باشد. با توجه به میزان بالای مرگ ومیر در بیماران دلیریومی و هم چنین عدم بهبودی سریع از بیماری اهمیت توجه به این بیماران را آشکار می سازد. هدف از مطالعه حاضر بررسی ریسک فاکتورهای مرتبط با دلیریوم در بیماران جراحی کانسرهای پیشرفته سرو گردن می باشد تا بتوان با کنترل آن ها به این بیماران کمک کرد.
در این پژوهش 104 بیمار بستری که کاندیدای جراحی کانسرهای پیشرفته سر و گردن بودند با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با پرسشنامه خصوصیات دموگرافیک و ریسک فاکتورهای احتمالی دلیریوم و تست شخصیتی چندوجهی مینه سوتا Minnesota Multiphasic Personality Inventory (MMPI) فرم ایرانی موردسنجش قرار گرفتند. بیماران تا کامل شدن نمونه ها انتخاب و موردمطالعه قرار گرفتند. داده ها بر اساس روش آماری T-TEST و ارزش میانگین و انحراف معیار و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
بر اساس اطلاعات به دست آمده 4/49 درصد افراد موردمطالعه، زن و 6/59 درصد مرد بود و ازنظر وجود بیماری قبلی بیش از 16 درصد افراد موردمطالعه مبتلا به هیپرتانسیون. دیابت. سکته قلبی. فیبرلاسیون دهلیزی و بیماری ریوی بودند. نشان داد که 4/90 درصد بیماران فاقد دلیریوم و 6/9 درصد ابتلا به دلیریوم را تجربه کردند. یافته ها هم چنین نشان داد که بیشترین فراوانی تشخیص اختلالات از منظر تست MMPI به ترتیب مربوط است به اختلال اضطرابی- اسکیزو افکتیو و افسردگی شدید می باشد. یافته ها نشان داد ارتباط معنی داری بین بی سوادی بیماران و احتمال تجربه دلیریوم وجود دارد )5/0%P = ( تفاوت نسبت ها معنی دار است و در عمل جراحی کانسر حنجره ابتلا به دلیریوم شایع تر است)01%=(p. در همین راستا ارتباط معنی داری بین نیمرخ روانی افراد در مقیاس های تست MMPI و تجربه دلیریوم وجود دارد )5/0%P = ( در مقیاس MA و 5/0%P = در مقیاس PD). یافته ها نشان داد ارتباط معنی داری بین سوفل کاروتید، فیبرلاسیون دهلیزی و همچنین بیماری ریوی و وجود هیپرتانسیون و طول مدت اقامت در ICU و (CPB(Cardio Pulmonary Bypass و بودن در ونتیلاتورو ابتلاء به دلیریوم وجود ندارد.
با توجه به میزان بالای مرگ ومیر در افرادی که دلیریوم را تجربه می کنند، به نظر می رسد برای جلوگیری از آن می توان تست های روان شناختی لازم را در افراد با ریسک بالا انجام و این بیماران را شناسایی و اقدامات لازم را قبل از ابتلاء آنان به دلیریوم جلوگیری کرد. درمان روان پزشکی و انجام روان درمانی تحت نظر متخصصین مربوطه یکی از اولویت های پژوهشی و درمانی برای این بیماران می باشد.