اثر دو شیوه تمرین هوازی بر سطوح آپلین و گیرنده آن در بافت قلب رت های پیر مبتلا به بیماری مزمن

بیماری مزمن کلیوی بعنوان یک فاکتور خطرزای مهم با برخی از اختلالات از جمله پرفشار خونی و نارسایی قلبی همراه است، که از دلایل اصلی مرگ و ناتوانی در افراد پیر می باشد. از اینرو، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین هوازی منظم بر سطوح آپلین وگیرنده آن در بافت قلب موش های پیر مبتلا به بیماری مزمن کلیوی بود.
در این تحقیق تجربی، 28سر موش صحرایی نر ویستار پیر (48 تا50 هفته) انتخاب و بطور تصادفی به 4 گروه کنترل، دوکسوروبیسین، دوکسوروبیسین- تمرین 30 دقیقه و دوکسوروبیسین-تمرین 60 دقیقه تقسیم شدند. بیماری مزمن کلیوی با یک بار تزریق زیر جلدی دوکسوروبیسین (5/8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن) القا شد. برنامه تمرینی شنا شامل3 روز در هفته، روزی 30 دقیقه و 60 دقیقه برای مدت 8 هفته بود. سطوح آپلین و گیرنده آن در بافت قلب به روش الایزا سنجیده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0>p).
نتایج نشان داد القای بیماری مزمن کلیوی با کاهش سطوح قلبی آپلین و گیرنده آن در رت های پیر همراه است. همچنین 8 هفته شنا، در هر دو تمرین بطور معنی داری این تغییرات را معکوس نمود. به علاوه تفاوت معنی داری بین تاثیرهر کدام ازین دو زمان متفاوت تمرین در رت های پیر مبتلا به بیماری مزمن کلیوی مشاهده نشد.
نتایج حاصل ازکارپیشنهاد می دهدکه استفاده از شیوه های درمانی غیر دارویی تمرین ورزشی حتی کوتاه مدت می تواند در افزایش سطوح آپلین قلب و گیرنده ی کاهش یافته ناشی از بیماری مزمن کلیوی درافراد مسن موثر باشد.