بحثی در ترجمه شعر و دشواری انتقال ایماژهای شاعرانه و موسیقی شعر

رجمه برگرداندن متن از زبانd به زبان دیگر است و مترجمان نقش رابط فرهنگی بین ملg را دارند و با ترجمه آثار ، ملل مختلف را با ویژگی های فکری و فرهنگی هم آشنا می سازند. زبان هر ملتی ویژگی های آوایی،صرفی و نحوی و لغوی خاص خود را دارد و با توجه به اینکه زبان ،کالایی فرهنگی است به شدت متاثر از فرهنگ ،آداب و سنن،شیوه های زندگی،ویژگی های محیطی و جغرافیایی و اقلیمی آن جامعه است. با این توصیف ترجمه انتقال فرهنگ یک جامعه در قالب زبان به جامعه ای دیگر است و به سبب در هم تنیدگی زبان و فرهنگ،ترجمه کار چندان آسانی نیست و از این میان ترجمه شعر با توجه به ویژگی های خاص زبان شعر،دشوارتر است. در زبان شعر کلمات صرفا برای انتقال معنا به کار نمی روند و ویژگی هایی زیبایی شناسانه خاص خود را دارند. کلمات همزمان با ویژگی های خاص آوایی و موسیقیایی خود و شکل قرار گرفتن در قالب شعر، انتقال معنا را قوت می بخشند و القائات و تداعی های متفاوتی را به ذهن متبادر می کنند که این ویژگی در ترجمه از میان برمی خیزد. علاوه بر این بسیاری از مولفه های فرهنگ ملی و بومی که در حافظه تاریخی یک ملت ثبت شده اند و نماینده مفاهیمی خاص هستند قابل انتقال به زبان دیگر نمی باشند. در این مقاله از دشواری انتقال بعد موسیقایی شعر و عناصر ملی در شعر بحث شده و همزمان با این دشواری، ترجمه شعر برای ایجاد پل دوستی و تفاهم بین ملل امری الزام آور جلوه داده شده است.