ارایه مدل ساختاری مشارکت اجتماعی بر مبنای خودکارآمدی، هویت اجتماعی و تاب آوری بر اساس نقش میانجیگری امید

پژوهش حاضر با هدف ارایه مدل ساختاری پیش بینی مشارکت اجتماعی بر اساس میزان خودکارآمدی، هویت اجتماعی، تاب آوری با نقش میانجی امید انجام شد.

پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، همبستگی با رویکرد مدل ساختاری بود. از جامعه کارکنان یک شرکت دولتی، با استفاده از روش تصادفی ساده 303 نفر انتخاب شد و پرسشنامه های پژوهش شامل هویت اجتماعی (جنکینز، 2008)، امیدواری (اشنایدر و همکاران، 1991)، مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003)، خودکارآمدی (شرر و همکاران،1982) و  مشارکت اجتماعی (درستکار، 1397) بود. برای تحلیل داده های پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون، آزمون رگرسیون چندمتغیری و جهت برازش مدل اندازه گیری پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد.

نتایج نشان داد که امید، هویت اجتماعی، تاب آوری و خودکارآمدی بر مشارکت اجتماعی تاثیر مستقیم دارند (005/0≥p). همچنین هویت اجتماعی، تاب آوری و خودکارآمدی با نقش میانجی گری امید بر مشارکت اجتماعی تاثیر دارد (005/0≥p).

با توجه به اهمیت مشارکت اجتماعی در سازمان ها، می توان از نتایج این پژوهش به منظور پیش بینی و تقویت مشارکت اجتماعی استفاده کرد.