تحلیل کارکرد زبان در نقاشی معاصر از منظر زبان شناسی سیستمی-کارکردی مایکل اتول

کاربرد زبان در هنر معاصر ازجمله نقاشی گونه ای رتوریک به شمار می آید. زبان نوشتاری در قالب های متنوعی تصویر را همراهی می کند؛ ازجمله استفاده از نوشتار در نقاشی به صورت متصل با اثر که به متن دووجهی تصویری و زبانی شکل می دهد. زبان شناسانی چون مایکل اتول به مطالعه متن های غیرزبانی همچون نقاشی و در قالب زبان شناسی سیستمی-کارکردی پرداخته اند. مقاله حاضر قصد دارد با تعریف سه کارکرد بازنمایی، مودال و ترکیب بندی در چارچوب نظری اتول، متن دووجهی نقاشی را مطالعه کند و با انتخاب و تحلیل بخشی از آثار ساغر دییری از میان نمونه های بی شمار این گونه از آثار در نقاشی معاصر، به دنبال پاسخ این پرسش برآید که: کارکرد زبان نوشتاری در نقاشی معاصر چیست؟ به نظر می رسد بر اساس چارچوب نظری برگزیده شده زبان و نشانه های نوشتاری در نقاشی، وجه مودالیته قدرتمندی برای ایجاد ارتباط و تعامل با مخاطب به اثر می بخشد و از این طریق نوشتار در نقاشی به ابزاری توانمند در انتقال پیام های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و نقد آن ها بدل می شود