چالش های تلفیق الگوی آموزش برای توسعه پایدار در آموزش عالی صنایع دستی

هدف پژوهش حاضر واکاوی وضعیت موجود آموزش صنایع دستی در دانشگاه های هنر ایران در زمینه گفتمان توسعه پایدار بود. این ایده با توجه به ظرفیت های بالقوه و بالفعل صنایع دستی، در مواجهه الگوی آموزش برای توسعه پایدار شکل گرفته و پرسش اصلی عبارت است از: وضعیت آموزش فعلی کارشناسی صنایع دستی برای دستیابی به الگوی آموزش برای توسعه پایدار چگونه است؟ روش پژوهش کیفی از نوع مطالعه موردی و روش نمونه گیری هدفمند و شیوه گردآوری داده ها، روش مصاحبه نیمه ساختار یافته با خبرگان آموزش صنایع دستی بود که تا زمان دستیابی به اشباع نظری انجام و سپس، با روش تحلیل مضمون تحلیل شد. در نتیجه 16 مضمون محوری شناسایی و در ذیل چهار مضمون فراگیر شامل سیاستگذاری مبتنی بر تخصص گرایی، آموزش سنتی/انتقالی به جای یادگیری، برنامه درسی پوچ و ادراک سخت دسته بندی شدند. همچنین یافته ها حکایت از وضعیت بحرانی آموزش آکادمیک صنایع دستی در بیشتر دانشگاه های ایران در مسیر ایفای نقش خود در توسعه پایدار دارد. بهسازی دانش، نگرش و مهارت سیاستگذاران، برنامه ریزان و استادان در فرایند برنامه ریزی آموزشی و درسی و همچنین فرایند های یاددهی-یادگیری صنایع دستی بر مبنای رویکرد آموزش برای توسعه پایدار امری ضروری است که در این خصوص، رهیافت های عملی متناسب یا یافته های پژوهش ارایه شده است. نتایج نشان داد که علی رغم وجود زمینه مشترک با گفتمان توسعه پایدار، آموزش رشته صنایع دستی در دوره کارشناسی برای دستیابی به آموزش برای توسعه پایدار به بازنگری اساسی و کلی نیاز دارد.