بررسی رابطه رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران بود. روش پژوهش: این پژوهش از حیث هدف، یک پژوهش کاربردی با رویکرد کمی و از لحاظ رابطه بین متغیرها از نوع پژوهش های همبستگی محسوب می شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران بود(801 N=). نمونه آماری به صورت تصادفی طبقه ای و با استفاده از جدول کرجسی مورگان از بین جامعه ی آماری انتخاب شد. ابزار اندازه گیری برای این پژوهش شامل پرسشنامه رهبری تحول آفرین باس و آولیو(2000) و رهبری تحول آفرین برنارد بس (1965)، پرسشنامه خلاقیت تورنس (1952) و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی(MSLQ) پنتریج و دی گروت (1992) بود. روایی پرسشنامه با توجه به نظر اساتید متخصص مورد تایید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ در تمامی متغیرهای پرسشنامه بیشتر از 8/0 بدست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که بین رهبری تحول آفرین و خلاقیت با یادگیری خودتنظیمی کارکنان رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین مقدار ضریب تعیین(468/0r2 =) حاصل از مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد که 46 درصد از واریانس یادگیری خودتنظیمی بوسیله رهبری تحولی و خلاقیت تبیین می شود. با توجه به یافته های تحقیق می توان به این نتیجه رسید که با استفاده از سبک رهبری تحول آفرین و با بهره گیری از برنامه های آموزشی در دانشگاه می توان نقش چشمگیری در ارتقاء خلاقیت کارکنان دانشگاه داشت و در نتیجه آن، جو مناسبی برای رسیدن به مقاصدآموزشی، علمی و فرهنگی در دانشگاه وجود آورد.