شگردهای شخصیت پردازی در داستان «فرود»

یکی از شگردهای ادبی که امروزه بسیار مورد توجه نقد نوین قرار گرفته است، بهره گیری از فضای داستان و شخصیت پردازی در اثر است. این امر در شاهنامه ی فردوسی به شکلی کامل و منسجم مشهود است؛ وی در توصیف شخصیت های داستانی خود به گونه ای تصویرپردازی نموده که با تحلیل روان شناختی می توان به لایه های پنهان درونی و شخصیتی آنها پی برد؛ او با باریک بینی و ظرافت کاری آگاهانه در گزینش شخصیت های داستانی خود به بلاغت و شیوایی سخن خود افزوده است. برای تبیین جایگاه این شگرد داستانی در شاهنامه، در این جستار تحلیلی – پژوهشی سعی  بر آن گردیده که در داستان «فرود» که یکی از تراژدی های بی نظیر شاهنامه ی فردوسی است، این قابلیت هنری مورد بررسی و واکاوی قرار گیرد و شخصیت های داستانی این اثر از ابعاد پویایی و ایستایی ، خودمحوری،مرکزی ،مقابل ، همراز و دیگر انواع پردازش شوند. نتیجه نشان می دهد که با این پژوهش می توان انواع شخصیتی را در داستان یافت و از این دیدگاه با درک بهتری به داستان های شاهنامه نگریست.