مقایسه اثربخشی روش های رفتار درمانی دیالکتیک، دارو درمانی و ترکیبی از آن ها بر ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های رفتار درمانی دیالکتیکی، دارو درمانی و ترکیبی از آن ها بر ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان بود.

این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه پژوهش، زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی منطقه یک شهر مشهد در فصل های بهار و تابستان سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 45 نفر بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در سه گروه (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه اول 8 جلسه 90 دقیقه ای رفتار درمانی دیالکتیکی، گروه دوم روزانه 200 میلی گرم فلوواکسامین و گروه سوم ترکیبی از هر دو روش دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) و دشواری تنظیم هیجان (گراتز و رومر، 2004) بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شدند.

یافته ها نشان داد که روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی به طور معناداری باعث کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان شدند، اما بین روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0>p).

براساس نتایج برای کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان از روش رفتار درمانی دیالکتیکی استفاده شود.