تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری بر میزان تجربه، بیان، و کنترل خشم، کیفیت زندگی، و شدت ضایعات در مبتلایان پسوریازیس

پژوهش های متعددی بر منشاء روانتنی بیماری پسوریازیس تاکید کرده، و بازداری عواطف منفی را از عوامل عمده آغازگر و/یا تشدیدکننده روند آن دانسته اند. مطالعه ما با رویکرد سایکودرماتولوژیک و با هدف بررسی تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری بر روی وجوه گوناگون خشم، نمای بالینی بیماری و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس، و کشف رابطه تغییر کنترل درونی خشم و سرکوب خشم با تغییر تظاهرات بالینی این بیماری انجام شد.

این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی بر روی 30 بیمار 17 تا 60 ساله مبتلا به پسوریازیس جلدی بود که طی آبان تا بهمن 1398 در مشهد انجام گردید. بیماران پس از کسب رضایت کتبی آگاهانه به روش تصادفی به دو گروه آزمون (مداخله درمانی درماتولوژی بعلاوه گروه درمانی شناختی رفتاری) و کنترل (فقط مداخله درمانی درماتولوژی) تقسیم گشتند. سیاهه حالت- صفت، بیان خشم 2، پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران پوستی و شاخص شدت وسعت پسوریازیس برای افراد هر دو گروه در ابتدای درمان تکمیل گردید، سپس هر دو گروه بمدت 8 هفته پروتکل درمانی درماتولوژی را گذراندند و 15 نفر بیماران گروه آزمون، 10 جلسه 90 دقیقه ای «گروه درمانی شناختی رفتاری برای بیماری پسوریازیس» را نیز طی کردند. در پایان مطالعه، متغیرها دوباره ارزیابی گردید و داده ها آنالیز شد.

براساس نتایج این پژوهش، گروه درمانی شناختی رفتاری بر کاهش احساس خشم، کاهش سرکوب و درون ریزی خشم، کاهش کنترل بیرون ریزی خشم، افزایش کنترل درونی خشم، بهبود کیفیت زندگی، و کاهش وسعت شدت ضایعات پوستی در بیماران مبتلا به پسوریازیس موثر یافته شد. همچنین در بین کل افراد جامعه پژوهش، همبستگی مثبتی بین تغییرات سرکوب و درون ریزی خشم با تغییرات وسعت شدت ضایعات پوستی، و همبستگی منفی بین کنترل درونی خشم با وسعت شدت ضایعات پوستی مشاهده گردید.  

این یافته ها نقش مهم امر روان تنی در درمان مبتلایان پسوریازیس را آشکار می کند و نشان می دهد که گروه درمانی شناختی رفتاری روشی موثر در بهبود آنان در ابعاد جسمی و روانی و اجتماعی است.