اثربخشی مواجهه درمانی مداوم بر تاب آوری و نشانه های بالینی دختران آزار دیده ی جنسی مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب

اختلال استرس پس از سانحه، یک اختلال شدید روانشناختی است که پس از تجربه یک رخداد استرس زا و آسیب زا به وجود می آید. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مواجهه درمانی مداوم بر تاب آوری و کاهش نشانه های بالینی دختران آزار دیده ی جنسی مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب بود.

طرح پژوهش تک آزمودنی از نوع A-B با دوره پیگیری بود. جمعیت آماری پژوهش را کلیه دختران 12 تا 18 سال  مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب ناشی از آزار جنسی مراجعه کننده به مرکز اورژانس اجتماعی شهرستان ایذه در سال 1399 تشکیل دادند. دو نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای هر کدام از شرکت کنندگان 3 جلسه خط پایه در نظر گرفته شد. جلسات مداخله  به صورت انفرادی بر اساس برنامه مواجهه درمانی مداوم در 10 جلسه 90 دقیقه ای انجام گرفت. ارزیابی ها با استفاده از مقیاس نشانگان اختلال استرس پس از سانحه کودکان (فوآ و همکاران، 2018) و پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) در مرحله خط پایه، جلسات مداخله و یک ماه بعد از پایان درمان (پیگیری) انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل بصری نمودار، محاسبه درصد بهبودی و شاخص درصد پایا انجام شد.

یافته ها نشان داد هر دو مراجع با شروع مداخله روند کاهشی و رو به بهبودی را در طراز نمرات مقیاس نشانگان اختلال استرس پس از سانحه و روند افزایشی و رو به بهبودی را در طراز نمرات مقیاس تاب آوری نشان دادند. آزمودنی ها این نتایج را تا یک ماه پس از درمان حفظ نمودند.

براساس یافته های پژوهش پیشنهاد می شود که درمانگران حوزه کودک و نوجوان در افزایش تاب آوری و بهبود علایم ناشی از استرس از مواجهه درمانی مداوم برای اثربخشی بیشتر استفاده کنند. این یافته ها تلویحات مهمی در زمینه آموزش و ارتقای بهداشت روانی کودکان ارایه می کنند.