اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر دلزدگی زناشویی و دلبستگی زوجی کارکنان دارای تعارض کار و خانواده

بروز تعارض بین کار و خانواده سبب می‌شود تا علمکرد خانوادگی و شغلی فرد با آسیب جدی مواجه شود. بر این اساس این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر دلزدگی زناشویی و دلبستگی زوجی کارکنان دارای تعارض کار و خانواده انجام شد.

مواد و روش‌ها:

 روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کارمندان با تعارض کار و خانواده در شرکت ایران خودرو (شهر تهران) در شش‌ماهه دوم سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 30 کارمندان با تعارض کار-خانواده با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل گمارده شدند (در هر گروه 15 کارمند). گروه آزمایش به مدت 10 جلسه تحت آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک (لینهان، 2004) قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه‌‌های تعارض کار- خانواده (کارلسون و همکاران، 2000)، دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996) و دلبستگی زوجین (بارتولوموو، 1998) استفاده شد. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر با استفاده از نرم‌افزار آماری 23SPSS تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها:

 نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر دلزدگی زناشویی (001/0<p) و دلبستگی زوجی (001/0<p) کارکنان دارای تعارض کار و خانواده تاثیر معنادار داشته است. بدین صورت که این درمان توانسته منجر به کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود دلبستگی زوجی کارکنان شود.