ارزیابی تفاوت ثبات ایمپلنت و تحلیل استخوان کرستال در روش استئوتوم با روش رایج قراردهی ایمپلنت

با توجه به اهمیت ثبات اولیه در موفقیت درمان ایمپلنت های دندانی و ایجاد استیواینتگریشن، این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه ثبات ایمپلنت و میزان تحلیل کرستال استخوان در تکنیک استیوتوم و تکنیک رایج قراردهی ایمپلنت بود.

در این مطالعه 26 ایمپلنت در ناحیه قدامی ماگزیلا در 13 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. ایمپلنت های TBR (Toulouse, France) با قطر 5/3 و طول 5/10 یا 12 میلی متر قرارداده شد. بلافاصله بعد از قرارگیری ایمپلنت ها و سه ماه بعد میزان ثبات ایمپلنت با استفاده از Ostell mentor ثبت شد. بلافاصله در روز جراحی، سه ماه و شش ماه بعد از آن رادیوگرافی پری اپیکال برای بررسی میزان تحلیل استخوان تهیه شد. از تست های آماری P‏aired t-test و Wilcoxon signed Rank test جهت آنالیز آماری داده ها استفاده شد.

یافته ها: 

تفاوت آماری قابل ملاحظه ای در میزان ثبات در بین دو روش درمانی وجود نداشت. میزان تحلیل استخوان در گروه استیوتوم در سه ماه بعد از جراحی بیشتر از روش درمان رایج بود (001/0<p)  اما بعد از شش ماه تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. (678/0=p)

با در نظر گرفتن محدودیت های این مطالعه، تکنیک استیوتوم می تواند در نواحی دارای ضخامت ناکافی استخوان به عنوان یک روش درمانی در نظر گرفته شود.