تعیین روابط علی بین سیستم مغزی رفتاری با آسیب پذیری روانی در بیماران زن مبتلا به دیابت براساس نقش میانجیگری حساسیت اضطرابی

بیماران مبتلا به دیابت معمولا بعد از تشخیص بیماری و در طی فرایند درمان، دچار آسیب پذیری روانی بسیاری می شوند و یکی از عوامل مرتبط با آسیب پذیری روانی در بیماران مبتلا به دیابت، سیستم های مغزی رفتاری است، لذا این پژوهش با هدف، تعیین روابط علی بین سیستم مغزی رفتاری با آسیب پذیری روانی در بیماران زن مبتلا به دیابت براساس نقش میانجیگر حساسیت اضطرابی انجام شد.

روش پژوهش توصیفی و بر اساس معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان مبتلا به دیابت کلینیک تخصصی دیابت شهر کرج در نیمسال اول سال 1401 بودند. در این پژوهش با توجه به تعداد متغیرهای مشاهده شده، 380 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه سیستم های مغزی رفتاری کارور و وایت، پرسش نامه سلامت روانی (SCL-25)، حساسیت اضطرابی تیلور و کاکس جمع آوری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS نسخه 18 انجام شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که ضریب مسیرکل بین سیستم بازداری رفتاری و آسیب پذیری روانی (001/0= P ،300/0=β) مثبت و ضریب مسیرکل بین سیستم فعال سازی رفتاری و آسیب پذیری روانی (001/0= P ،241/0-=β) منفی و معنادار است. ضریب مسیر بین حساسیت اضطرابی و آسیب پذیری روانی (001/0= P ،384/0=β) مثبت و معنادار بود. ضریب مسیر غیر مستقیم بین سیستم بازداری رفتاری و آسیب پذیری روانی (002/0= P ،071/0=β) مثبت و ضریب مسیرغیر مستقیم بین سیستم فعال سازی رفتاری و آسیب پذیری روانی (001/0= P ،117/0-=β) منفی و معنادار بود.

بر این اساس چنین نتیجه گیری شد که در بین بیماران حساسیت اضطرابی اثر سیستم بازداری رفتاری را بر آسیب پذیری روانی به صورت مثبت و سیستم فعال سازی رفتاری را به صورت منفی و معنادار میانجیگری می کند و پیشنهاد می گردد که برای تبعیت از درمان در بیماران مزمن علاوه بر بیماری و عوارض آن به سلامت روانی هم توجه ویژه ای داشت.