شناسایی رادیکولوپاتی گردنی بوسیله تحریک ریشه ای در مراجعین به درمانگاه طب فیزیکی و الکترودیاگنوزیس تبریز در سال 1382

روش های تصویربرداری در بررسی بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی مبتلا به رادیکولوپاتی گردنی معایبی مثل نتایج مثبت کاذب، حساسیت پایین و نظایر اینها دارند و روش های معمول الکترودیاگنوستیک نواحی دیستال را بررسی می کنند و شواهد قطعی عصب زدایی یعنی fib-psw در الکترومیوگرافی و موج غیر طبیعی به میزان اندکی وجود دارد، به طوری که کندی یا توقف هدایتی در ناحیه پروگزیمال می تواند تنها یافته غیرطبیعی باشد. این مطالعه جهت تجزیه عملی روش تحریک ریشه ای و روشن شدن میزان کارآیی تشخیصی آن در رادیکولوپاتی گردنی، احتمال ایجاد عارضه و غیر قابل تحمل بودن اجرای روش طراحی شد.
بیماران در دو گروه بالینی عمده شامل رادیکولوپاتی بدون علامت یا ممکن (تنها شکایت رادیکولر) و رادیکولوپاتی همراه با علامت (متحمل با شکایت و یک علامت رادیکولر یعنی حسی، حرکتی و درگیری رفلکسی – قطعی توام با شکایت و دو یا سه علامت رادیکولر) مورد بررسی قرار گرفتند. دو سوزن تک قطبی تحریک کننده، یکی کاتد، در مجاورت تحتانی زایده شوکی مهره های گردنی پنجم، ششم و هفتم و دیگری آند در طرف مقابل قرار داده می شد. دو الکترود دیسکی دریافت کننده، یکی فعال بر روی نقطه حرکتی عضلات دو سر بازویی سه سر و ابداکتور انگشت کوچک و دیگری به عنوان مرجع بر روی تاندون همان عضله در ناحیه دیستال به ترتیب برای بررسی رادیکولوپاتی C8, T1, C7, C5-6 قرار داده می شد و پس از دریافت پاسخ حرکتی، اختلاف زمان تاخیر بین دو طرف مقایسه می شد. در صورتی که در سمت علامت دار حداقل یک هزارم ثانیه بیش از طرف سالم بود نتیجه مثبت تلقی می شد. در ضمن، قبل از آزمون فوق مطالعه معمول الکترودیاگنوستیک، انجام می شد.
از تعداد 33 بیمار مورد آزمون هیچ یک عارضه توموتوراکس به هم نزدند و همه بیماران مراحل آزمون را تحمل کردند. تعداد 30 بیمار در گروه بندی سه گانه فوق، به صورت بیماری یک طرفه در مطالعه تشخیصی رادیکولوپاتی شرکت داده شدند. 24 مورد (80%) نتیجه مثبت داشتند و 6 بیمار (20%) نتیجه منفی داشتند. صددرصد بیماران در گروه رادیکولوپاتی قطعی و محتمل (رادیکولوپاتی همراه با علامت، یعنی 16 مورد) نتیجه مثبت داشتند و نتیجه منفی در 6 مورد (42.8%) از بیماران گروه رادیکولوپاتی ممکن وجود داشت.
این مطالعه بیان می کند که تحریک ریشه ای روشی ایمن، قابل تحمل و تشخیص دهنده بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی گردنی است. این روش می تواند به عنوان مکمل مطالعه الکترودیاگنوستیک برای بررسی ضایعات ناحیه پروگزیمال مسیر عصبی، به ویژه اختلال هدایتی، مفید باشد.