ارزیابی وضعیت لوله گذاری تراشه در بالغین بعد از القاء بیهوشی با پروپوفول و دوز های متفاوت رمی فنتانیل

استفاده از پروپوفول به همراه داروهای کمکی نظیر اپیوییدهای کوتاه اثر بلوک کننده های آدرنژیک و بی حس کننده های موضعی ممکن است شرایط کافی را برای لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه بدون نیاز به شل کننده های عضلانی فراهم نماید. تابلوی فارماکوکینتیک رمی فنتانیل این فرضیه را مطرح می سازد که در تسهیل لوله گذاری تراشه نیز ممکن است مفید واقع گردد. در این مطالعه وضعیت لوله گذاری تراشه در بالغین بعد از القا توام بیهوشی با لیدوکایین و پروپوفول و دوزهای متفاوت رمی فنتانیل بررسی گردید.
مواد و یک کارآزمایی آینده نگر تصادفی دو سو کور را برای ارزیابی وضعیت لوله گذاری در 3 گروه شامل 90 بیمار کلاس I ASA یا II طرح ریزی شد. القای بیهوشی با لیدوکایین (1.5 mg/kg)، پروپوفول (2 mg/kg) و 3 دوز متفاوت از رمی فنتانیل (2? g/kg و 1 و 0.5) در 3 گروه (III, II, I) مقایسه گردید. لوله گذاری تراشه بر اساس سهولت لارنگوسکوپی، وضعیت طناب های صوتی، سرفه، شلی فک و حرکت اندام ها درجه بندی گردید.
لوله گذاری تراشه به ترتیب در 20% بیماران گروه I، 3.43% بیماران گروه II و 84.7% بیماران گروه III قابل قبول بود هر 3 گروه یک کاهش فشار خون شریانی و ضربان قلب داشتند اما تفاوتی در بین گروه ها از لحاظ آماری وجود نداشت کاهش در فشار خون شریانی و ضربان قلب از لحاظ بالینی چشمگیر نبود.
وضعیت لوله گذاری تراشه بعد از القا بیهوشی با لیدوکائین، پروپوفول و دوز (2? g/kg) رمی فنتانیل بهترین بود.