بررسی اثر سمیت سلولی عامل باندینگ عاجی AdheSE

زیست سازگاری یکی از مهمترین ویژگی های هر عامل باندینگ است. از آنجا که عوامل باندینگ عاجی در حفرات دندانی با گسترش زیر لثه ای، در تماس نزدیک با بافتهای لثه ای و مخاطی قرار می گیرند، بنابراین سنجش واکنش بافتی به این مواد امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی آزمایشگاهی اثر سمیت سلولی عامل باندینگ عاجی AdheSE بر سلول های فیبروبلاست لثه انسانی انجام شد.
در این تحقیق آزمایشگاهی، سمیت سلولی ادهزیو عاجی AdheSE (باند و پرایمر) (Vivadent، Liechtenstein) به صورت پلیمریزه نشده و پلیمریزه شده، مورد بررسی قرار گرفت. جزء پرایمر به مدت 30 ثانیه، 300 ثانیه و 24 ساعت و جز باند به صورت پلیمریزه نشده به مدت 20 ثانیه، 300 ثانیه و 24 ساعت، و هر دو به صورت پلیمریزه شده به مدت 24 و 48 ساعت در رقت های مختلف در مجاورت سلول های فیبروبلاست لثه انسانی اولیه قرار گرفتند. سمیت سلولی ترکیبات مورد مطالعه با آزمایشهای MTT، شمارش سلولی و DNA condensation مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت آنالیز آماری داده های حاصله، از آنالیز ANOVA دو طرفه برای داده های تکراری استفاده و p<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
آزمایش MTT، نشان داد که سمیت AdheSE Bond پلیمریزه نشده، پس از 20 ثانیه مجاورت، تنها در رقت 1-10 اختلاف معنی داری با گروه کنترل داشت (p<0.001) و با افزایش زمان مجاورت به 300 ثانیه و 24 ساعت، بیشترین میزان سمیت به ترتیب در رقت های 3-10 و 4-10 مشاهده گردید. اثر سمیت سلولی پرایمر AdheSE به صورت پلیمریزه نشده، پس از 30 و 300 ثانیه مجاورت از رقت 2-10، و پس از 24 ساعت مجاورت از رقت 3-10 شروع شد و در رقت 1-10 به حداکثر میزان خود رسید. آزمایش MTT نشان داد که جز باند AdheSE در حالت پلیمریزه شده در 24 ساعت در رقت های 1:2 (p<0.001)، 1:4 و 1:6(p<0.01)، اختلاف معنی داری با گروه کنترل نشان داد، در حالی که در آزمایش شمارش سلولی، این اختلاف تنها در رقت 1:2 معنی دار بود(p<0.001). با انجام آزمایش DNA condensation مشخص شد که آپوپتوز (شکل مشخصی از مرگ سلولی به لحاظ مورفولوژیکی و بیوشیمیایی، که turnover سلولی را تنظیم می کند) در تمامی ترکیبات مورد مطالعه چه به صورت پلیمریزه نشده و چه به صورت پلیمریزه شده، کمتر از 5% کل مرگ سلولی رخ داده را به خود اختصاص داد.
عامل باندینگ عاجی AdheSE در هر دو جز خود دارای اثر سمیت سلولی بر روی سلول های فیبروبلاست لثه انسانی بود. میزان سمیت، با رقت، زمان مجاورت و پلیمریزاسیون ارتباط داشت. ضروری است که اجزاء سمی این ماده شناسایی شده و با موادی با سازگاری نسجی بهتر جایگزین شوند.