مقایسه برخی خصوصیات رزین های رستوریشن موقت Acropars TRII، Tempron، Trim و Aria Dent) Duralay)

استفاده از رستوریشن های موقت، یکی از فازهای مهم درمانی در بیماران نیازمند پروتز ثابت می باشد. موادی که جهت ساخت این گونه رستوریشن ها مورد استفاده قرار می گیرند، باید دارای خصوصیات فیزیکی مطلوبی باشند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی برخی خواص فیزیکی رزین های Tempron، Trim، Duralay (آریادنت) و Acropars TRII از نظر استحکام خمشی (TS)، زمان سخت شدن (ST)، میزان انقباض در هنگام پلیمریزیشن (PS) و تغییرات دما در حین پلیمریزیشن (TR) انجام شد.
در این مطالعه تجربی از چهار آزمون استفاده گردید. در آزمون بررسی TS، از هر گروه از رزین ها، 5 نمونه هم اندازه مکعب مستطیل شکل تهیه شد. نمونه های مذکور در دستگاه اینسترون تحت اعمال نیرو قرار گرفتند. پس از اعمال نیرو توسط دستگاه اینتسترون بر نمونه های مزبور و وقوع شکستگی در آنها، میزان TS محاسبه گردید. در آزمون بررسی ST (در هر گروه 5 نمونه)، توسط دستگاه Gilmore needle، میزان ST محاسبه گردید. در آزمون بررسی PS، از هر گروه از رزین ها، 11 نمونه استوانه ای شکل تهیه و در مدت 24 ساعت میزان انقباض ناشی از پلیمریزیشن توسط میکرومتر دیجیتالی محاسبه شد. در آزمون بررسی افزایش دمای ناشی از پلیمریزیشن TR، پس از مخلوط نمودن پودر و مایع رزین (در هر گروه 8 نمونه)، توسط ترمومتر دیجیتالی به فاصله هر 10 ثانیه و به مدت 15 دقیقه، افزایش دما ثبت گردید. از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون Tukey HSD جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده و 05/0p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
در آزمون بررسی TS، نمونه های رزین Trim صرفا خم شده و دچار یک دفورمیشن پلاستیک شدند، ولی شکستگی در آنها ایجاد نگردید. در این آزمون، دو گروه Tempron و Duralay (آریادنت) اختلاف آماری معنی داری نداشتند (P=0.5)، ولی Acropars TRII با دو رزین دیگر اختلاف معنی دار داشت و TS آن به طور قابل توجهی کمتر بود (P<0.01). در آزمون بررسی ST، اختلاف بین همه گروه ها معنی دار بود (P<0.01). کمترین ST مربوط به Acropars TRII (7 دقیقه) و بیشترین مربوط به Tempron (53/9 دقیقه) بود. در آزمون بررسی PS خطی، فقط اختلاف بین Trim و Acropars TRII معنی دار بود (P<0.01)، ولی بین بقیه گروه ها اختلاف معنی دار نبود (P<0.05). پس از 120 دقیقه، روند انقباض در Trim و Tempron تقریبا متوقف شده بود، ولی این روند در دو رزین دیگر به میزان کم ادامه داشت. در آزمون بررسی افزایش دما حین پلیمریزیشن، اختلاف بین رزین ها معنی دار بود (P<0.05). متوسط بیشترین افزایش دما مربوط به Duralay و کمترین دما مربوط به Trim بود.
در مطالعه حاضر، در مجموع رزین Trim بر بقیه رزین ها برتری داشت. Acropars TRII از نظر استحکام خمشی، ضعیف تر از بقیه بود و Duralay و Tempron به ترتیب بیشترین افزایش دما در هنگام پلیمریزیشن را نشان دادند.