ارزیابی نگرش دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد به تلفن همراه در فعالیت های آموزشی و میزان بکارگیری آن

 یادگیری از طریق تلفن همراه، یک شیوه آموزش نوین و زیرمجموعه ای از یادگیری الکترونیکی است که به تغییر در طرز فکر در مورد طراحی و برنامه ریزی اهداف و محیط های یادگیری اشاره دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی نگرش دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد نسبت به تلفن همراه در فعالیت های آموزشی و میزان بکارگیری آن انجام شد.

این پژوهش مقطعی، در سال تحصیلی 98-97 با بررسی 150 نفر از دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته ، شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک دانشجویان، کاربردهای تلفن همراه در آموزش و تعیین نگرش دانشجویان نسبت به استفاده از تلفن همراه در آموزش، انجام گردید. روایی آن، توسط هفت صاحب نظر در حوزه آموزش با استفاده از آلفای کرونباخ معادل 0/794 به دست آمد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 16 صورت گرفت.

بررسی نظرات 150 نفر دانشجوی دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد در شش گروه آموزشی، مشخص گردید که دانشجویان رشته فناوری اطلاعات سلامت، علوم آزمایشگاهی، فیزیوتراپی، بینایی سنجی، رادیولوژی، گفتاردرمانی، مدارک پزشکی، به ترتیب بیشترین استفاده از تلفن همراه برای انجام فعالیت های آموزشی خود بهره گرفتند. بیشترین استفاده عمومی دانشجویان از تلفن همراه در دانشگاه، استفاده از اینترنت و شبکه های اجتماعی، گرفتن عکس و فیلم و در فعالیت های آموزشی و بیشترین استفاده در خواندن فایل، مشاهده نمرات، ضبط صدا و انتخاب واحد بوده است. از دید دانشجویان، استفاده از تلفن همراه در فعالیت های آموزشی موجب کسب نمره بالاتر، انجام سریع تر فعالیت ها، ارتباط بهتر بین استاد و دانشجو و تسریع در بازخورد از یادگیری می شود.

 با توجه به نتایج پژوهش، تشویق مدرسین جهت بکارگیری تلفن همراه در فعالیت های آموزشی و برگزاری کارگاه های آموزشی برای افزایش آگاهی، از قابلیت های تلفن همراه پیشنهاد می شود. طراحی برنامه ها و نرم افزارهای آموزشی مبتنی بر تلفن همراه، ترویج فرهنگ صحیح استفاده از تلفن همراه در امور آموزشی، باید مدنظر برنامه ریزان آموزشی قرار گیرد.