گذری برخلاقیت های پداگوژیکی و روان شناختی مولوی در مثنوی

کتاب تعلیمی مثنوی معنوی، سرشاراز نکات تربیتی ، پداگوژیکی و روان شناختی است که در پژوهش حاضر به چند مورد از آن ها پرداخته شده است .

پژوهش حاضر با هدف یافتن و استخراج پاسخ های خلاقانه مولوی به پنج سوال اساسی از خلال اشعار ایشان در مثنوی معنوی بود.

پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی و با روش اسنادی و کتابخانه ای و تجزیه و تحلیل اشعار مثنوی معنوی با رویکرد توصیفی- تفسیری است. سیوالات مورد نظر در خصوص سرشت انسان ، جلوگیری از گسترش خطا و لغزش متربی ، تاثیر انگیزه ها در ظهور رفتار، کارآمدترین روش تعلیم و تربیت و نظریه تضاد در تعلیم و تربیت مطرح شده است.

نتایج پژوهش حکایت از خوب بودن سرشت تمامی انسان ها و عاریتی(عارضی) بودن بدی به علت تعلیم و تربیت و محیط بد، مراقبت از خطاها و لغزش ها در راستای ملکه نشدن آن ، توجه به انگیزه های درونی شاگردان از راه تحریک ، اصلاح ، تقویت و رشد انگیزه های درونی آنان ، کارآمدترین روش تعلیم و تربیت همانا تحقیق و توجه به فرآیند پژوهش محوری شاگردان و روی آوری به تفکرخلاق از طریق شناخت هر ضدی با ضدخودش از راهکارهای خلاقانه وی در بیش از هفت قرن پیش است.

علاوه بر پاسخ به سیوالات فوق الذکر ، در سوال پنجم پژوهش، ارایه نمونه هایی از ظرایف تربیتی و پداگوژیکی ، شواهدی است مبنی بر تایید نظریات مولوی درامر تعلیم و تربیت که در انتهای مقاله به آن ها اشاره شده است.کلمات کلیدی: خلاقیت ، پداگوژی ،سرشت،انگیزه ،تحقیق