m.h. alizadeh
-
The control set in most moving vehicles in water faces an interferential and nonlinear system. Specifically, in a hovercraft, due to the assignment of underactuated and insufficient actuators, the control effect is highly interferential in the channels. In this vehicle, the dynamics change significantly in each maneuver (speed). With rudder deflection in sway motion, the surge channel is affected, and similarly, with a change in surge velocity, the sway channel behavior is completely transformed. In this study, by identifying the desired behavior, initially, a sliding mode controller with the requirement of minimal chattering in commands for the surge and sway velocity channels is designed. The sliding mode controller is a robust controller whose stability can be proven. Since this controller is designed for a specific system characteristic of the hovercraft and with conservative variables, it does not necessarily exhibit suitable behavior with small tracking error for all maneuvers and uncertainties. Inevitably, using reinforcement learning and the PPO method, the initial controller is adjusted for most possible states with the constraint of reducing chattering and increasing tracking accuracy. Uncertainties in system characteristics and motion maneuvers are modeled in the simulation program and used in the learning. Learning calculations are performed offline. The result is applied as a trained actor-critic neural network to the initial sliding mode controller. The research results show that by tuning the controller with machine learning, precise commands are executed without large oscillations being introduced into the control. Additionally, the average cumulative reward increases by at least 40%.Keywords: Hovercraft, Sliding Mode, Machin Learning, Reinforcement Learning, PPO, Neural Network
-
هدف
کمردرد یک مشکل بهداشتی بزرگ در سراسر جهان است که تاثیر اجتماعی و اقتصادی آشکاری دارد و علت اصلی سال های زندگی با ناتوانی و غیبت از کار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال بر دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و ناتوانی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود.
روش بررسیمطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد.جامعه مورد مطالعه افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با تشخیص پزشک جراح مغز و اعصاب بود که تعداد 16 مرد مبتلا به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به طور مساوی در دو گروه تجربی (سن 6/1±30/2 سال، شاخص توده بدنی 3/7±23/7 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (سن 4/8±26/2 سال، شاخص توده بدنی 5/4±25/6 کیلوگرم بر متر مربع) قرار گرفتند. نمونه های گروه تجربی به مدت زمان هشت هفته، هفته ای 3 جلسه به انجام تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال و گروه کنترل در همین مدت زمان به انجام تمرینات کنترل حرکتی مشابه گروه تجربی پرداختند. دامنه حرکتی ستون فقرات کمری (آزمون شوبر دوبار اصلاح شده) و میزان ناتوانی (پرسشنامه ناتوانی عملکردی آس وستری) (Oswestry Disability Index; ODI) آزمودنی ها قبل و بعد از هشت هفته تمرین مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آنالیز واریانس با اندازه های مکرر (Repeated Measures ANOVA) در سطح خطای پنج درصد با استفاده از نسخه ی 26 نرم افزار SPSS انجام شد.
یافته هانتایج حاکی از آن بود که تمرینات کنترل حرکتی با و بدون رهاسازی میوفاشیال باعث ایجاد افزایش معنادار در مقدار دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و کاهش معنادار میزان شدت ناتوانی آزمودنی ها بعد از تمرین نسبت به قبل تمرین بوده است (0/001>p). دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و میزان شدت ناتوانی بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری نداشت (0/05<p). همچنین تغییرات دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و میزان شدت ناتوانی در قبل و بعد تمرین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری مشاهده نگردید (0/05<p).
نتیجه گیریبا توجه به یافته های پژوهش حاضر، می توان نتیجه گرفت تمرینات کنترل حرکتی با و بدون رهاسازی میوفاشیال می تواند موجب بهبود دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و کاهش میزان شدت ناتوانی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی گردد هرچند تاثیر تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال بر بهبود دامنه حرکتی ستون فقرات کمری و کاهش میزان شدت ناتوانی بیشتر از تمرینات کنترل حرکتی به تنهایی بود ولی میزان این تاثیر معنادار نبود. بنابراین، به نظر می رسد که هر دو پروتکل تمرینی بتوانند به عنوان یک روش مفید برای توانبخشی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی استفاده شوند.
کلید واژگان: کمردرد مزمن، کنترل حرکتی، رهاسازی میوفاشیال، دامنه حرکتی، ناتوانیPurposeLow back pain is a major health problem worldwide with a clear social and economic impact and is a leading cause of years of disability and work absence. The purpose of the present study is the effect of eight weeks of motor control exercises and myofascial release on the range of motion of the lumbar spine and disability in people with non-specific chronic low back pain.
MethodsThe current study is of quasi-experimental type. In this study, 16 men with non-specific chronic low back pain diagnosed by a neurosurgeon were selected in a purposeful and accessible way and were randomly and equally divided into two experimental groups (age 30.2±6.1years, body mass index 23.7±3.7 kg/m2) and control (age 26.2±4.8 years, body mass index 25.6±5.4 kg/m2) the experimental group performed motor control exercises and myofascial release three times a week for a period of eight weeks, and the control group performed motor control exercises similar to the experimental group during the same period of time. The range of motion of the lumbar spine (Modified – Modified Schober Test) and disability (Oswestry Disability Index) of participants was evaluated before and after eight weeks of training. Data analysis was done using repeated measures analysis of variance and Bonferroni's post hoc test at a five percent error level and using SPSS software version 26.
ResultsMovement control exercises with and without myofascial release have caused a significant increase in the amount of range of motion of the lumbar spine and significant reduction in the severity of disability of the subjects, after training compared to before training (p<0.001). range of motion of the lumbar spine and severity of disability was not significantly different between the control and experimental groups (p>0.05). Also, there was no significant difference between the control and experimental groups in range of motion of the lumbar spine and severity of disability changes before and after training (p>0.05).
ConclusionAccording to the findings of the present study, it can be concluded that motor control exercises with and without myofascial release can improve the of range of motion of the lumbar spine and reduction in the severity of disability in people with non-specific chronic low back pain. although the effect of motor control exercises and myofascial release on the range of motion of the lumbar spine and reduction in the severity of disability was more than motor control exercises alone, but the amount of this effect was not significant. Therefore, it is possible that both protocols can be suggested as a useful method for the rehabilitation of people with non-specific chronic low back pain.
Keywords: Chronic Low Back Pain, Motor Control, Myofascial Release, Range Of Motion, Disability -
هدف
کمردرد یک مشکل بهداشتی عمده در سراسر جهان است که جامعه امروز درگیر آن می باشد که باعث بدتر شدن وضعیت عملکردی، کیفیت زندگی و زندگی اجتماعی می شود. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال بر استقامت عضلانی ناحیه مرکزی بدن در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود.
روش بررسیمطالعه حاضر از نوع شبه تجربی می باشد در این مطالعه تعداد 16 مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی با تشخیص پزشک جراح مغز و اعصاب، به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی و مساوی در دو گروه مداخله(سن 6/1±30/2 سال، شاخص توده بدنی 3/7±23/7 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (سن 4/8±26/2 سال، شاخص توده بدنی 5/4±25/6 کیلوگرم بر متر مربع) قرار گرفتند. نمونه های گروه مداخله به مدت زمان هشت هفته، هفته ای 3 جلسه به انجام تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال و گروه کنترل در همین مدت زمان به انجام تمرینات کنترل حرکتی مشابه گروه مداخله پرداختند. استقامت عضلات فلکشن تنه (آزمون مک گیل) و عضلات اکستنشن تنه (بیرینگ سورنسن) (Biering-Sorensen Test) آزمودنی ها قبل و بعد از هشت هفته تمرین مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 26 نرم افزار SPSS انجام شد.
یافته هاتمرینات کنترل حرکتی با و بدون رهاسازی میوفاشیال باعث ایجاد افزایش معنادار در مقدار استقامت عضلانی (آزمون مک گیل و بیرینگ سورنسن)، بعد از تمرین نسبت به قبل تمرین بوده است (0/001>p). استقامت عضلانی (آزمون مک گیل و بیرینگ سورنسن) بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معنادار نداشت (0/05<p). همچنین تغییرات استقامت عضلانی در قبل و بعد تمرین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری مشاهده نگردید (0/05<p).
نتیجه گیریبا توجه به یافته های پژوهش حاضر، می توان نتیجه گرفت تمرینات کنترل حرکتی با و بدون رهاسازی میوفاشیال می تواند موجب بهبود استقامت عضلانی ناحیه مرکزی بدن در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی گردد هرچند تاثیر تمرینات کنترل حرکتی و رهاسازی میوفاشیال بر استقامت عضلانی ناحیه مرکزی بدن بیشتر از تمرینات کنترل حرکتی به تنهایی بود ولی میزان این تاثیر معنادار نبود. بنابراین، به نظر می رسد که هر دو پروتکل تمرینی بتوانند به عنوان یک روش مفید برای توانبخشی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی استفاده شوند.
کلید واژگان: کمردرد مزمن، کنترل حرکتی، رهاسازی میوفاشیال، استقامت عضلانیPurposelow Back pain is a major health problem around the world that today's society is involved in, which worsens functional status, quality of life, and social life. The purpose of the present study is the effect of eight weeks of motor control exercises and myofascial release on Muscular Endurance of the Central Part of Body in people with non-specific chronic low back pain
MethodsThe current study is of quasi-experimental type. In this study, 16 men with non-specific chronic low back pain diagnosed by a neurosurgeon were selected in a purposeful and accessible way and were randomly and equally divided into two experimental groups (age 30.2±6.1years, body mass index 23.7±3.7 kg/m2) and control (age 26.2±4.8 years, body mass index 25.6±5.4 kg/m2) the experimental group performed motor control exercises and myofascial release three times a week for a period of eight weeks, and the control group performed motor control exercises similar to the experimental group during the same period of time. The endurance of trunk flexion muscles (McGill Test) and trunk extension muscles (Biering Sorensen Test) of participants was evaluated before and after eight weeks of training. Data analysis was done using repeated measures analysis of variance and Bonferroni's post hoc test at a five percent error level and using SPSS software version 26.
ResultsMovement control exercises with and without myofascial release have caused a significant increase in the amount of muscle endurance (McGill and Biering Sorensen test), after training compared to before training (p<0.001). Muscular endurance (McGill and Biering Sorensen test) was not significantly different between the control and experimental groups (p>0.05). Also, there was no significant difference between the control and experimental groups in muscle endurance changes before and after training (p>0.05).
ConclusionAccording to the findings of the present study, it can be concluded that motor control exercises with and without myofascial release can improve the muscular endurance of the central region of the body in people with non-specific chronic low back pain, although the effect of motor control exercises and myofascial release on the muscular endurance of the central region The body was more than motor control exercises alone, but the amount of this effect was not significant. Therefore, it is possible that both protocols can be suggested as a useful method for the rehabilitation of people with non-specific chronic low back pain.
Keywords: Chronic Low Back Pain, Motor Control, Myofascial Release, Muscular Endurance -
آیا می توان با کنترل بار تمرین از آسیب دیدگی پیشگیری کرد؟ مروری نظام مند بر مطالعات انگلیسی زبانهدف
تمرین ورزشکاران می تواند به وسیله بار تمرین کمی سازی شود. در سال های اخیر مفهوم بار تمرین مورد توجه بیشتری قرار گرفته است و این مهم به این دلیل است که ضرورت تحت نظر گرفتن ورزشکار در راستای سازگاری های مورد نیاز ورزش مورد نظر از اهمیت بالایی برخوردار است و همچنین مطالعات رابطه بین بار تمرین و ریسک آسیب دیدگی و بیش تمرینی را مورد تاکید قرار داده اند. هدف از مطالعه حاضر پاسخ به این سوال است که آیا می توان با کنترل بار تمرین از آسیب دیدگی پیشگیری کرد؟
روش بررسیجستجوی مقالات در سایت های تخصصی Pubmed Medline, Google scholar و Science direct و کلمات کلیدی بار (Load)، بار تمرین (Workload)، و ترکیب کلمات، پیشگیری و آسیب (Injury&Prediction)، بار و آسیب (Load & Injury) بین سال های 2016 تا 2022 بود. تنها مطالعاتی که تجربی و نیمه تجربی بودند مورد برسی قرار گرفتند.
یافته هاتعداد 25 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه از بین 507 مقاله انتخاب شدند. مجموعا مطالعات 2045 آزمودنی را مورد بررسی قرار داده اند. این مطالعات به بررسی رابطه بار تمرین و مسابقه و آسیب های ورزشکاران پرداخته بودند. اکثر مطالعه های بررسی شده معیار (Acute Chronic Workload; ACWR) معیار مهمی در سنجش بار تمرینی معرفی نمودند و رابطه آن را به عنوان یک ریسک فاکتور آسیب دیدگی گزارش کرده اند. نتایج مطالعه های بررسی شده نشان می دهد که معیار ACWR معیار مهمی در سنجش بار تمرینی است و این معیار به عنوان یک ریسک فاکتور آسیب دیدگی معرفی می شود.
نتیجه گیریبه طور خلاصه در مطالعه حاضر نتایج به صورت برجسته عبارت اند از : 1- بار تمرینی با احتمال بروز آسیب در ورزشکاران در ارتباط است ولی در مورد چگونگی دقیق این ارتباط، همچنان در محافل علمی بحث وجود دارد.2- بهترین راه اندازه گیری بار تمرین، اندازه گیری بار درونی و بیرونی به صورت توامان است 3- الگوی تاثیرگذاری بار تمرین بر احتمال بروز آسیب در ورزشکاران در ورزش های انفرادی و تیمی متفاوت است. 4- برای در نظر گرفتن اصل تفاوت های فردی در احتمال بروز آسیب استفاده از معیار هایی که بتواند بار درونی هر ورزشکار به صورت جداگانه گزارش کند، ضروری است.
کلید واژگان: آسیب، پیشگیری از آسیب، بار تمرینی. بار درونی، بار بیرونی PurposeTraining of athletes can be quantified by training load. In recent years, the concept of training load has received more attention, and this is important because the necessity of monitoring the athlete in line with the required adaptations of the desired sport's needs is of great importance. Therefore, studies considering the relationship between training load and the risk of injury and overtraining are more emphasized. The purpose of the present study is to answer the question of whether it is possible to prevent injuries by controlling the exercise load?
MethodsArticles were searched in the PubMed Medline and Science direct and Google scholar database and keywords injury, exercise load, and combination of words Injury& Prediction and Load & Injury 2016 and 2022. Only experimental and semi-experimental studies were reviewed.
ResultsA total of 25 articles were selected among 507 studies based on the inclusion criteria. Most of the reviewed studies introduced the ACWR criterion as an important criterion in measuring training load and reported its relationship as an injury risk factor. These studies investigated the relationship between training and competition load and athletes' injuries. The results of the reviewed studies showed that the ACWR criterion is an important criterion in measuring the training load and this criterion is introduced as an injury risk factor.
ConclusionResults of the present study showed training load is related to the possibility of injury in athletes, but there is still a debate in scientific circles about the exact way of this relationship. Additionally, the best way to measure load training is the measurement of internal and external load together. Results also illustrated that the pattern of impact of training load on the probability of injury in athletes in individual and team sports is different. In order to consider the principle of individual differences in the probability of injury, it is necessary to use criteria that can report the internal load of each athlete individually.
Keywords: Injury, Injury Prevention, Training load, Workload -
هدفکمردرد یکی از شایع ترین اختلالاتی است که توانایی عملکردی افراد را در فعالیت های روزمره زندگی و محل کار و همچنین سلامت عمومی و کیفیت زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر هشت هفته تمرین راه رفتن در آب روی کینماتیک و هماهنگی لگن تنه حین راه رفتن در افراد مبتلا به کمردرد مزمن است.روش بررسیدر این مطالعه نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون- پس آزمون، 50 آزمودنی مرد دارای کمردرد مزمن با توجه به وزن و شاخص سنجش درد (VAS Visual Analog Scale;) در دو گروه کنترل (25 نفر) و تجربی (25 نفر) تقسیم بندی شدند به طوری که تفاوت معناداری بین وزن و درد دوگروه وجود نداشته باشد. آزمودنی های گروه کنترل دارای میانگین ± انحراف معیار قد 6/8±170/62، وزن 6/36± 81 و سن5/92± 44/75 و آزمودنی های گروه تمرین دارای میانگین ± انحراف معیار قد 7/62±167/16، وزن 8/01± 78/33 و سن 5/32± 43/66 بودند. برای اندازه گیری متغیرهای کینماتیکی لگن و تنه حین راه رفتن از سیستم موشن کپچر سه بعدی نوراکسون (Inertial measurement unit Noraxon) استفاده شد. اطلاعات زاویه ای مفصل لگن و تنه استخراج و پس از پردازش متغیرهای دامنه حرکتی، هماهنگی با شاخص فاز نسبی پیوسته و تغییرپذیری هماهنگی مورد محاسبه قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها هشت هفته تمرین راه رفتن در آب را سه روز در هفته (جلسه ای 30دقیقه) اجرا کردند. برای آنالیز آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد (0/05≥p).یافته هاتمرین در آب به صورت درون و بین گروهی موجب کاهش دامنه حرکتی تنه شد (0/001=p). تمرین در آب شاخص فاز نسبی پیوسته (هماهنگی) بین تنه و لگن را افزایش داد که نشان از هماهنگی بیشتر بین تنه و لگن حین راه رفتن است (0/001=p). میزان تغییرپذیری هماهنگی به دنبال تمرین در آب به صورت درون و بین گروهی به طور معنی داری کاهش یافت (0/001=p).نتیجه گیریبراساس یافته های این مطالعه به نظر می رسد انجام هشت هفته تمرین راه رفتن در آب با سرعت های مختلف به دلیل ویژگی های تمرین در آب نظیر شناوری و مقاومت جریان می تواند هماهنگی لگن و تنه در راه رفتن را افزایش دهد که این بهبود هماهنگی به کاهش دامنه حرکتی تنه مربوط می شود. از سویی نتایج این مطالعه به ثبات در هماهنگی بیشتر راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد پس از اجرای تمرین اشاره داشتند که نشان دهنده نزدیک شدن الگوی راه رفتن در تکرارهای زیاد به راه رفتن عادی است.کلید واژگان: تمرین راه رفتن در آب، راه رفتن، هماهنگی تنه-لگن، تغییرپذیری در هماهنگیPurposeLow Back pain is one of the most common disorders that affect people's functional ability in daily life and workplace activities, as well as their general health and quality of life This study aims to investigate the effect of eight weeks of water walking training on kinematics and trunk-pelvic coordination during walking in people with chronic back pain.MethodsIn this semi-experimental with pre-post test research design, 50 subjects with chronic back pain were divided into two control (25 subjects) and experimental groups (25 subjects) based on their weight and VAS pain index, so there are no any significant differences between weight and pain. The Mean±SD of height, weight and age in the control group were 170.62±6.8, 81±6.63 and 44.74±5.92, and in the experimental group were 167.16±7.62, 78.32±8.01 and 43.66±5.32 respectively. Noraxon IMU system was used to measure the pelvis and trunk kinematic variables during walking. After that, the angular information of the pelvis and trunk was extracted and after processing the range of motion variables, coordination with continuous relative phase index and variability of coordination were calculated. After the pre-test, the subjects were exposed to eight weeks of water walking training with a frequency of three days a week, and after the training, the pelvic trunk kinematic test was taken. The control group continued their daily activities after the pre-test. For statistical analysis, the repeated measure ANOVA was used for comparison (P≤0.05).ResultsThe results of this study showed that training in water within and between groups reduces the range of motion of the trunk (P=0.001). On the other hand, the results of this study showed that training in water increases the coordination between the trunk and pelvis, which indicates greater coordination between the trunk and pelvis during walking (P=0.001). Also, the results showed that the variability of coordination after training in water decreases significantly within and between groups (P=0.001).ConclusionThe results of this study showed that performing six weeks of water walking training at different speeds due to the features of water training such as buoyancy and flow resistance reduces the range of motion of the trunk, and this decrease in range of motion balances the movement of the trunk concerning the pelvis, and the coordination between these two segments is increased. On the other hand, the results of this study pointed to the greater stability of walking of patients with back pain after performing the exercise, which indicates that the walking pattern in high repetitions is closer to normal walking.Keywords: Aquatic training, Gait, Thorax-Pelvic Coordination, Kinematic
-
هدف
مطالعات حاضر در بخش بی وزنی معطوف به آثار و پیامدهای کوتاه مدت محیط کم جاذبه و بی وزنی بر انسان به جای سنجش تغییرات احتمالی درازمدت آن شده است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر قرارگیری غواصان، در بی وزنی و به شکل مکرر در بروز مشکلات تعادلی از یک طرف و از طرفی بررسی تفاوت دو گروه غواص اسکوبا و حبس نفس در حفظ تعادل و محدوده ثبات عملکردی از طرف دیگر است.
روش بررسیاین پژوهش از نوع نیمه تجربی و مداخله ای، دارای سه گروه بود. تعداد جامعه غواصان در جزیره کیش و شهر چابهار، 85 نفر و تعداد افراد غیرغواص 50 نفر بود. از بین جامعه پژوهش حاضر بر اساس معیارهای پژوهش تعداد 11 غواص حبس نفس، 15 غواص اسکوبا و 22 فرد سالم انتخاب و در سه گروه حبس نفس، اسکوبا و کنترل به شکل در دسترس و هدفمند قرار گرفتند. تمامی آزمودنی ها به وسیله آزمون محدوده ثبات عملکردی و آزمون تعادل پویای Y مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور انجام اندازه گیری ها، ابتدا هر آزمون به شکل کامل توسط آزمونگر انجام و توضیح داده شد و سپس به آزمودنی اجازه داده شد 3 بار به شکل آزمایشی حرکت را انجام داده تا از این راه هم با نحوه ی اجرا و هم خطاهای آزمونی آشنا شود. از آزمون آنووای یک طرفه و تست تعقیبی توکی جهت مقایسه داده های سه گروه استفاده شد. تمامی تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد.
یافته هادر محدوده ثبات عملکردی تفاوتی معنادار میان سه گروه دیده نشده است (0/860=p) اما در بخش تعادل پویا در بین سه گروه تفاوت معناداری وجود دارد (0/05≥p). نتایج آزمون تعقیبی توکی در بخش تحلیل داده های آزمون تعادل پویا نشان داد که گروه حبس نفس با دو گروه اسکوبا (0/001=p) و افراد غیرغواص دارای تفاوت معنادار است (0/004=p) و از طرفی میان دو گروه اسکوبا و افراد غیرغواص نیز تفاوت معنادار بود (0/001=p). بنابراین غواصان حبس نفس و اسکوبا دارای توانایی حفظ محدوده ثبات عملکردی مطلوبی می باشند اما هر دو گروه غواص با افزایش نیاز حرکتی در حفظ تعادل خویش با مشکل مواجه می شوند که این مشکل به شکل معناداری در غواصان اسکوبا نامطلوب تر است.
نتیجه گیریبا توجه به تفاوت مشهود دو گروه غواص که حاکی از توانایی حفظ تعادل مناسب تر در غواصان حبس نفس و در مقابل وجود مشکل در حفظ تعادل در غواصان اسکوبا است، و همچنین تفاوت بارز میان افراد غیر غواص و هر دو گروه غواص، به نظر می رسد که بهتر باشد برنامه های تمرینی ای را با هدف حفظ و بهبود تعادل، به برنامه عملکردی این غواصان افزوده شود.
کلید واژگان: غواصی، اسکوبا، حبس نفس، بی وزنی، فضانوردی، تعادل، غوطه وریPurposeWater immersion built a new environment in which weightlessness puts unknown demand on somatosensory system such as altered sensory integration due to the improper proprioception afferent. This condition can lead to an imprecise function of human postural balance system. But studies focused on the short-term effects of water immersion instead of truly long-term adaptations. So, the aim of this study was to investigate if chronic exposure to microgravity environment can lead to balance deficits and furthermore, to assess potential differences between two types of diving which is breath-hold and SCUBA.
Methods11 breath-hold divers (BHD), 13 scuba divers (both types of divers must have diving experience for at least 4 years) and 22 non-divers (ND), without any history of recent injuries or history that affects balance control, recent were undergone Functional reach test (FRT) as well as Y balance test (YBT).
ResultsThere were no meaningful differences among experimental groups in limited of stability (p=0.860) and all groups were highly stable in FRT. But in other research criteria, BHD group were significantly had a better ability to maintain their balance during YBT task (p=0.004), while that SCUBA group found to have a poor ability in this matter versus BHD (p=0.001) and ND (p=0.001) groups.
ConclusionsOur findings suggest that BHD and SCUBA divers have a normal ability in order to do functional reach tasks, but by increasing movement demands, SCUBA divers have been faced with balance difficulty more than BHD divers. Hence, according to the obvious difference between BHD and SCUBA divers, along with showing a meaningful difference by ND group, it seems that adding balance training to the routine BHD and SCUBA divers’ program, should be beneficial in order to improve their balance ability.
Keywords: Apnea, Freediving, space, Weightlessness, Balance, Immersion -
هدف
کمردرد یک وضعیت ناتوان کننده شایع و یک مسیله مهم بالینی و همه گیر اجتماعی و اقتصادی در اکثر کشورهای صنعتی و غیرصنعتی است. روش های متعددی برای توانبخشی کمردرد وجود دارد اما دستیابی به روش مختصر، ساده تر و فشرده، نیاز امروز جوامع صنعتی است. هدف از انجام مطالعه حاضر، مروری بر تاثیر پروتکل های توانبخشی تمرینی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد.
روش بررسیجستجو در فاصله زمانی2010 تا 2021 میلادی و از موتور های جستجوگر داخلی Iran Medex, ISC SID, Magiran, Irandoc, Doaj, Google Scholar با استفاده از کلید واژه های کمردرد مزمن، توانبخشی، پروتکل، تمرین، درد و ناتوانی عملکردی جهت یافتن مقالات مرتبط استفاده گردید. پژوهش هایی که به بررسی اثربخشی روش های مختلف توانبخشی تمرینی بر بهبود درد و ناتوانی عملکردی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن پرداخته بودند وارد مطالعه شدند.
یافته هاتعداد 16 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند این مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر پروتکل- های توانبخشی تمرینی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی پرداخته بودند.
نتیجه گیریبا توجه به پژوهش های بررسی شده در مطالعه حاضر، به نظر می رسد پروتکل های توانبخشی تمرینی که باعث فعال سازی و تقویت عضله های ناحیه مرکزی بدن بخصوص عضله های مولتی فیدوس، عرضی شکم، دیافراگم و کف لگنی می شود باعث بهبود درد و ناتوانی عملکردی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی است.
کلید واژگان: کمردرد مزمن، توانبخشی، پروتکل، تمرین، درد، ناتوانی عملکردیPurposeLow back pain is a common debilitating condition and an important clinical and socio-economic issue in most industrial and non-industrial communities. There are several methods for low back pain rehabilitation, but achieving shorter, simpler methods is a requirement of today's industrialized societies. The aim of this study was to review the effect of exercise rehabilitation protocols on pain and functional disability in people with nonspecific low back pain.
MethodsLiterature search between years of 2010 and 2021 and from domestic search engines such as Iran Medex, ISC, SID, Magiran, Irandoc, Doaj, Google Scholar using the keywords including chronic low back pain, rehabilitation, protocol, training, pain and functional disability were used to find related articles.
ResultsA total of 16 high quality articles were selected for inclusion criteria. These studies mainly led to the impact of the protocol. The training sections focused on pain and functional disability in people with non-specific chronic low back pain.
ConclusionAccording to the studies reviewed in the present study, it seems that exercise rehabilitation protocols that activate and strengthen the muscles of the central region of the body, especially the multifidus, supraspinatus, diaphragm and pelvic floor muscles, improve pain. Functional disability is nonspecific in people with chronic low back pain.
Keywords: Low back pain, Rehabilitation, Protocol, Exercise, Pain, Functional disability -
هدف
سر به جلو یکی از شایع ترین وضعیت بدنی معیوب است که باعث عدم تعادل عضلات در ناحیه گردنی می شود در این ناهنجاری مرکز ثقل سر به سمت جلو جابجا شده و باعث افزایش نیروی گشتاور روی ستون فقرات و مفاصل گردن می شود از این رو هدف از انجام مطالعه حاضر مروری بر تاثیر پروتکل های تمرینی در اصلاح ناهنجاری سر به جلو می باشد.
روش بررسیاز موتورهای جستجو گر داخلی و خارجیScopus, Semantic Scholar, Google Scholar ، PubMed, ISC, SID, Magiran, Irandoc, Doaj با محدودیت زمانی 2015 تا 2019 و کلید واژه های, Protocol, ,Forward Head Posture, Corrective Exercise برای موتورهای جستجوگر خارجی و از کلید واژه های پروتکل، وضعیت سر به جلو و حرکات اصلاحی برای موتورهای جستجو گر داخلی استفاده گردید. مطالعه حاضر به روش مروری سیستماتیک PRISMA(Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses) بود.
یافته هاتعداد 11 مقاله بر اساس معیارهای ورود از250 مقاله جستجو شده انتخاب شدند این مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر پروتکل های تمرینی بر میزان زاویه سربه جلو، افراد دارای ناهنجاری سر به جلو پرداخته بودند.
نتیجه گیریبه نظر می رسد با توجه به نتایج تحقیقات، تمرینات اصلاحی روشی ساده، موثر و غیر تهاجمی برای اصلاح ناهنجاری سر به جلو است لذا درمانگران می توانند از این تمرینات به عنوان یک پروتکل تمرینی مناسب در اصلاح زاویه سر به جلو استفاده کنند.
کلید واژگان: سر به جلو، حرکات اصلاحی، پروتکل تمرینیPurposeThe forward head is one of the most common defective postures that causes muscle imbalance in the neck area. In this anomaly, the center of gravity of the head shifts forward and increases the torque force on the spine and neck joints. The present study is a review of the effect of training protocols in correcting forward head deformities.
MethodsFrom internal and external search engines (e.g. Scopus, Semantic Scholar, Google Scholar, PubMed, ISC, SID, Magiran, Irandoc, Doaj with time limit between 2015 to 2019 and keywords, Protocol, Corrective Exercise, Forward Head Posture for search engines External. The present study was a systematic review of PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyzes.
ResultsA total of 11 articles were selected based on inclusion criteria from 250 searched articles. These studies mainly examined the effect of training protocols on the amount of forward angle of the head, people with head forward.
ConclusionAccording to the research results, correction exercises are a simple, effective and non-invasive method to correct forward head deformity, therefore therapists can use these exercises as a suitable training protocol in correcting forward head angle.
Keywords: Forward head, Corrective exercise, Training protocol -
هدف
هایپرکایفوزیس یکی از شایع ترین ناهنجاری های قامتی است در این ناهنجاری تمایل عضلات قدامی ناحیه سینه ای همچون عضلات سینه ای بزرگ و کوچک به سفتی از یک طرف و تمایل عضلات خلفی این ناحیه مانند اکستنسورهای ستون فقرات به ضعف منجر به بروز ایمبالانس عضلانی در ناحیه فوقانی تنه می شود. یکی از روش های اصلاح این ناهنجاری استفاده از پروتکل های ورزشی می باشد که جایگاه ویژه ای در اصلاح این ناهنجاری دارد از این رو، هدف پژوهش حاضر مروری بر پروتکل های حرکات اصلاحی در افراد دارای ناهنجاری هایپرکایفوزیس می باشد.
روش بررسیاز موتورهای جستجو گر داخلی و خارجیScopus, Semantic Scholar, Google Scholar, Pubmed, ISC, SID, Magiran, Irandoc, Doajبا محدودیت زمانی 2013 تا 2020 و کلید واژه های Protocol, Hyperkyphosis, Round Back,Corrective Exercises برای موتورهای جستجوگر خارجی و از کلید واژه های گرد پشتی، هایپرکایفوزیس، حرکات اصلاحی، پروتکل برای موتورهای جستجو گر داخلی استفاده گردید و مطالعه حاضر به روش مروری سیستماتیک PRISMA می باشد.
یافته هاتعداد 10 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدنداین مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر پروتکل- های حرکات اصلاحی بر میزان زاویه کایفوز، زاویه سربه جلو، تعادل، عملکرد جسمانی، زاویه ساکرال (Sacral)، زاویه شیب، میزان ناهنجاری، بهزیستی و انعطاف پذیری پرداخته بودند.
نتیجه گیریبه نظر می رسد مطالعاتی که از الگوهای حرکتی و عملکردی که افراد در فعالیت های روزمره استفاده می کنند در برنامه تمرینات اصلاحی خود گنجانده اند برای اصلاح ناهنجاری های بدنی موثرتر باشند.
کلید واژگان: گردپشتی، هایپرکایفوزیس، حرکات اصلاحی، پروتکلPurposeHyperkyphosis is one of the most common postural abnormalities. In this anomaly, the anterior chest muscles such as pectoralis minor and major muscles tend to be tight (overactive) and the posterior muscles of this area such as spinal extensors tend to be weak (underactive) which may lead to muscle imbalance in the upper trunk. One way to correct this anomaly is to use sports protocols, which have a special place in correcting this anomaly. Therefore, the aim of the present study is to review the Corrective Exercise Protocols in People with Hyperkyphosis Disorders.
MethodsInternal and external search engines include Scopus, Semantic Scholar, Google Scholar, Pubmed, ISC, SID, Magiran, Irandoc, Doaj with a time limit of 2013 to 2020 and the keywords of Round Back, Hyperkyphosis, Corrective Exercises, Protocol. The present study is a systematic review method (PRISMA).
ResultsA total of 10 articles were selected based on the criteria. These studies mainly examined the effect of corrective exercise protocols on kyphosis angle, forward head angle, balance, physical function, sacral angle, incline angle, abnormality, well-being and flexibility in people with hyperkyphosis abnormalities.
ConclusionStudies that include the patterns of movement and function that people use in their daily activities seem to be more effective in correcting physical disorder.
Keywords: Protocol, Corrective exercises, Hyperkyphosis, Round Back -
هدف
اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده اند، دچار بی ثباتی مزمن مچ پا می شوند. با این وجود بعضی از افراد با این آسیب به خوبی سازگار می شوند (کوپر) و دچار بی ثباتی مزمن مچ پا نمی شوند از جمله تفاوت های اصلی بین گروه کوپر و بی ثباتی مزمن مچ پا در استراتژی های حفظ تعادل حین ایستادن تک پا می باشد لذا هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه تعادل تک پا بین ورزشکاران سالم با ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا و کوپر بود.
روش بررسی13 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا با میانگین سنی 4/21 ±22/3 سال، وزن 7/48 ±59/07 کیلوگرم و قد 5/8 ±166/76 سانتی متر ، 10 ورزشکار کوپر با میانگین سنی 1/37 ± 21/9 سال، وزن 5/78 ± 56/2 کیلوگرم و قد 4/7 ± 165/9 سانتی متر و 11 ورزشکار سالم با میانگین سنی 4/08 ± 24/54 سال، وزن 6/97 ± 57 کیلوگرم و قد 5/27 ± 165/72 سانتی متر در این تحقیق به صورت هدفمند و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. هر شرکت کننده به مدت 20 ثانیه تعادل تک پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می کرد. یافته های تحقیق با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) در سطح معنی داری 95% و میزان آلفای کوچکتر و یا مساوی 0/05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته هانتایج نشان داد که شاخص های تعادلی بین دو گروه سالم و کوپر هنگام ایستادن تک پا روی سطوح دوازده (0/318=p) و سه (0/358=p) دستگاه تعادلی بایودکس تفاوت معنی داری نداشتند ولی در گروه بی ثباتی مزمن مچ پا شاخص های تعادلی در جهت داخلی- خارجی و شاخص کلی به طور معنی داری از گروه سالم بالاتر بود (0/05≤p).
نتیجه گیریافراد گروه کوپر با وجود داشتن سابقه آسیب دچار مشکل تعادل نشدند در حالی که گروه بی ثباتی مزمن مچ پا کمبودهای تعادلی بخصوص در جهت داخلی- خارجی دارند که می تواند به علت آسیب دیدگی لیگامنت های خارجی مچ پا و برخی از گیرنده های عمقی که در لیگامنت های خارجی مچ پا قرار دارند، باشد.
کلید واژگان: بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر، ورزشکارPurposeAnkle sprain is one of the most commonly damaged lower extremities. More than 70% of people with ankle sprain experience chronic ankle instability. However, some people are well adapted to this damage (Coper people) and do not suffer from chronic ankle instability. The aim of this study was to compare the balance in healthy athletes with chronic ankle instability and coper during one leg standing.
Methods13 athletes with chronic ankle instability with mean age of 22.3 ± 2.21 years, weight 57.07 ± 7.48 kg and height 166.76 ± 5.8 cm, 10 Cooper athletes with an average age of 1.37 ± 21.9 years, weigh 56.5 ± 5.78 kg and height 165.9 ± 7.4 cm and 11 healthy athletes with an average age of 24.44 ± 4.3 years, weight 57 kg ± 97.7 kg, and The height of 165.72 ± 27.57 cm was participated in this study. Each participant for 20 seconds maintained their single-foot balance on the 3rd and 12th balance points of Biodex. The results of the study were analyzed using MANOVA at a significant level of 95% and alpha less than or equal to 0.05.
ResultsThe results showed that the balance index did not differ significantly between healthy and Coper Groups However, in the group of chronic ankle instability, the internal-external balance index and the overall index were significantly higher than the healthy group (p≤0/05).
ConclusionsThe chronic ankle instability group has poor balance, especially in the internal-external direction, which can be due to damage to the ankle ligament and some deep receptors located on the ankle ligament of the ankle.
Keywords: Chronic ankle instability, Copers, Athlete -
اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. بیشتر از 70 درصد افراد که دچار اسپرین مچ پا شده اند، به بی ثباتی مزمن مچ پا مبتلا می شوند. با وجود این، بعضی از افراد با این آسیب به خوبی سازگار می شوند (افراد گروه کوپر) و بی ثباتی مزمن مچ پا را تجربه نمی کنند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درگیر در راهکارهایحفظ تعادل حین ایستادن تک پا بین ورزشکاران با بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر و سالم است. 13 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا، 10 ورزشکار کوپر و 11 ورزشکار سالم در این تحقیق مشارکت داشتند. هر شرکت کننده به مدت 20 ثانیه تعادل تک پای خود را روی سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلی بایودکس حفظ می کرد و فعالیت الکتریکی عضلات با دستگاه الکترومیوگرافی در این مدت ثبت می شد. نتایج نشان داد که فعالیت افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا در مقایسه با افراد سالم در عضلات دوقلو داخلی و راست رانی (p≤0/05)، در مقایسه با گروه کوپر کاهش یافت که فعالیت عضلات درشت نی قدامی، دوقلو داخلی و راست شکمی (p≤0/05) آنها کاهش یافته بود. افراد با بی ثباتی مزمن مچ پا کاهش فعالیت عضلات ناحیه دیستال و پروگزیمال را در طول ایستادن تک پا نشان دادند و نمی توان با قطعیت بیان کرد که کدام راهکار در این افراد بیشتر در حفظ تعادل در حالت ایستادن تک پا نقش دارد.
کلید واژگان: فعالیت الکترومیوگرافی، بی ثباتی مزمن مچ پا، کوپر، ورزشکارAnkle sprain is one of the most commonly damaged lower extremities. More than 70% of people with ankle sprain experience chronic ankle instability. However, some people are well adapted to this damage (Coper people) and do not suffer from chronic ankle instability. The aim of this study was to compare EMG activity of the selected involved muscles in balance control strategies in athletes with chronic ankle instability, coper and healthy athletes during one leg standing. 11 noninjured controls and 13 participants with CAI and 10 ankle sprain ‘copers’ participated in this study. Each participant for 20 seconds maintained their single-foot balance on the 3rd and 12th balance points of Biodex, and EMG activity of the muscles was recorded by the electromyography device during this period.The significance level for all analyses was set as p≤0/05. The results showed Tibialis Anterior, Gastrocnemius and rectus abdominal in the participants with CAI had significantly lower levels of activity than coper group and rectus femoris and Gastrocnemius muscle activity in the participants with CAI had significantly lower levels of activity than control group (p≤0/05). Increasing muscle activity in the Coper group can be due to compensatory mechanisms, which results in greater stability of the trunk and ankle set.
Keywords: Electromyographic Activity, Chronic Ankle Instability, Copers, Athlete -
مقدمهگلف ورزش محبوبی است چرا که علاوه بر نداشتن محدودیت سنی و جنسیتی، نیازمند قدرت و انعطاف بسیار زیادی نمی باشد. تنوع سنی و توانایی های متفاوت بازیکنان باعث افزایش وسعت آسیب های آن می شود. با این وجود گزارشات اندکی در خصوص آسیب گلف وجود دارد. به همین دلیل هدف اصلی این پژوهش بررسی آسیب ستون فقرات در بازیکنان گلف بود.مواد و روش هاجستجوی مقالات مرتبط در سایت های تخصصی صورت گرفت و محدوده پوشش مقالات در زمینه های«Golf Injuries»، «Spine Injuries» و«Golf Spine Injuries» از سال 1982 تا 2011 بود.یافته هایافته ها نشان داد میانگین بروز آسیب تمامی نواحی بدن در رشته گلف 3/42٪ می باشد. شایع ترین محل آسیب دیدگی ناحیه کمر (3/18٪ تا 5/31٪) با میانگین بروز آسیب 2/26٪ می باشد. میزان شیوع آسیب ستون فقرات نیز 4/39٪ بوده که این عدد نشان دهنده شیوع نسبتا بالای آسیب ستون فقرات در این رشته ورزشی است. همچنین متوسط درصد آسیب های کمر در رشته گلف 33% می باشد. ناحیه کمر شایع ترین محل آسیب دیدگی در بین مردان و ناحیه ساعد و آرنج شایع ترین محل آسیب دیدگی در بین زنان گزارش شده است و همچنین میزان کمر درد تا حدودی در مردان بیشتر از زنان است. در مقایسه افراد حرفه ای و غیرحرفه ای، میزان کمر درد در افراد حرفه ای بیشتر می باشد.نتیجه گیریناحیه کمر شایع ترین محل آسیب دیدگی در رشته گلف است و مکانیسم اصلی آن ترکیبی از استفاده بیش از حد و Swing اشتباه می باشد. جهت پیشگیری از آسیب کمر توصیه می شود بازیکنان مبتدی گلف به دقت به فراگیری Swingصحیح بپردازند. همچنین مربیان می توانند با تمرکز بر تمرینات پایداری ناحیه مرکزی بدن در گلف بازان حرفه ای، احتمال وقوع آسیب ناحیه کمر را به حداقل کاهش دهند.
کلید واژگان: همه گیرشناسی، آسیب ستون فقرات در گلف، تاب دادن در گلفIntroductionGolf is a popular sport played worldwide for wich there is no sex and age limit and also no extreme strength or flexibility requirements. The incidence of golf injuries has received little attention in the literature. The diversity of the ages and abilities of golf players leads to a wide spectrum of injuries. However، there is a paucity of data regarding golf injuries. Therefore، the aim of this study was to review the epidemiology of spine injuries in golf players.Materials And MethodsSearching in specific scientific citations was carried out for relevant articles with the subject coverage of golf injuries، spine injuries and golf spine injuries from 1982 to 2011.ResultsResults showed that the prevalence of the total body injuries in golf was 42. 3%. The most common site of injuries was lower back (18. 3% to 31. 5%) with an average of 26. 2%. The incidence of spinal cord injury was 39. 4% that indicates the high prevalence of spinal injuries in this sport. The average percent of lower back injuries in golf is 33%. The most commonly reported site of injury was lower back in men and forearm and elbow in women. Moreover، the low back pain was somewhat more common in men than in women. Comparing professional and amateur athletes، low back pain was more common in professionals.ConclusionLower back is the most common site of injuries in golf. The main causinig mechanism of such injuries may be the overuse of incorrect swings. To prevent lower back injuries، it is recommended that amateur golf players attempt to learn correct swing movements. Coaches of professional golf players may also focus on the core stability exercises in order to minimizing the likelihood of lower back injuries.Keywords: Epidemiology, Golf Spine Injury, Golf Swing -
We will introduce and study several algebraic properties of the covariance cosets inC algebras. Indeed, we will characterize the covariance coset in terms of commutators. Also, we will show that for an invertible element b, the covariance coset of b−1 coincides with the covariance coset of b . Moreover, if b is normal, then the covariance coset ofb coincides with the covariance coset of b In addition, we will prove that the covariance coset is a cone.
Keywords: Moore-Penrose inverse, covariance set -
-
-
زمینه و هدفناهنجاری های اسکلتی- عضلانی از جمله عوامل موثر بر روی فعالیت جسمانی می باشند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان چابکی، سرعت و توان دانش آموزان پسر دارای چرخش خارجی پا در دو گروه 0-6 درجه، 16-23 درجه، (چرخش به میزان غیر طبیعی) و گروه 7-15 درجه (میزان طبیعی) انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، زاویه چرخش به خارج پا در 300 نفر از دانش آموزان 12-14 ساله شهر بیرجند در سال 1387 با استفاده از روش ترسیم نقش کف پا اندازه گیری شد. 30 نفر از کل دانش آموزان با میزان طبیعی چرخش پا به صورت تصادفی از بین کل دانش آموزان با چرخش طبیعی پا انتخاب شدند و دو گروه 30 نفری دیگر با استفاده از روش همسان سازی فرد به فرد از نظر سن، قد و وزن با گروه اول، انتخاب شدند. برای اندازه گیری میزان چابکی، سرعت و توان به ترتیب از آزمون دوی رفت و برگشت 9×4 متر، دوی 45 متر و آزمون پرش طول جفتی استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل، از نرم افزار SPSS و آزمون آماری ANOVA در سطح معنی داری 05/0α= استفاده شد.یافته هامیانگین میزان توان و چابکی در سه گروه مورد مطالعه اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد (05/0P<). مقایسه میانگین زمان سرعت در سه گروه آزمودنی نشانگر وجود اختلاف معنی داری بود (02/0P=). نتایج آزمون توکی نشان داد که اختلاف مشاهده شده در میانگین سرعت، تنها بین دو گروه با چرخش طبیعی و گروه 16-23 درجه معنی دار می باشد (012/0P=).نتیجه گیریبا توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق می توان اظهار داشت که برخورداری از چرخش خارجی طبیعی پا عامل مهمی در سرعت دانش آموزان است؛ هر چند که در توان و چابکی قابل توجه نمی باشد.کلید واژگان: چابکی، سرعت، توان، چرخش پا به خارجBackground And AimMusculoskeletal abnormalities are among the factors affecting on physical activities. The aim of this study was to compare degree of agility, speed, and power between 3 groups of male junior high school students having unnatural out-toeing (i.e. two groups, one with 16-23 degrees and one with 0-6 degrees) and one natural group (7-15 degrees of out-toeing).Materials And MethodsThe subjects of the study were 300 students (12-14 years old) whose height, weight, and angle of toe-out were initially measured using foot-print technique. Firstly, 30 students with normal toe-out were chosen; then, two other groups (30 members in each) were identified applying isometry in terms of age, height, and weight. To measure agility, speed and power, 4×9 m shuttle-run, 46 m running and standing long-jump test were used, respectively. In order to analyze the obtained data ANOVA statistical test was applied using SPSS software and α=0.05 was taken as the significant level.ResultsThe results showed that mean power and agility in the group with normal/natural out-toeing was higher than that of the other two groups but the difference was not statistically significant (P<0.05). Besides, findings of the study indicated that “speed” was significantly different in the three groups (P=0.02). Toki test results indicated that the observed difference in the mean speed alone in the two groups (natural and unnatural; 16-23 degrees) was significant (P=0.012).ConclusionThe results showed that the speed of the subjects in the angle of out-toeing had a decrease of more than 15 degrees. Regarding the obtained results it could be concluded that having natural out-toeing is an important factor in students’ speed, though it is not as important in power and agility. -
نشریه علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)، سال دهم شماره 3 (پیاپی 37، پاییز 1385)، ص 151
چرای بی رویه مراتع یکی از مهم ترین عوامل تشدید کننده فرسایش خاک و تخریب اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک ایران است. برنامه ریزی اصولی و صحیح از اراضی بر اساس رعایت تناسب آنها زمینه مناسبی را برای حفاظت اراضی و کنترل بیابان زایی فراهم می نماید. در ارزیابی اراضی استفاده های ممکن از اراضی با توجه به نیازهای منطقه ای و ملی با هم مقایسه می شود. روش ارزیابی تناسب اراضی در تیپ بهره وری چرای مرتع، تناسب اراضی برای چرای دام در مراتع طبیعی تعیین می کند. این تحقیق به منظور بررسی تناسب کیفی و بررسی عوامل محدود کننده چرای بز و میش در بخشی از حوزه آبخیز مهر سبزوار واقع در استان خراسان صورت گرفته است. کیفیت های اراضی مورد بررسی در این تحقیق شامل قابلیت دسترسی به رطوبت، شوری و سدیمی بودن، شرایط فیزیکی ریشه دهی، قابلیت دسترسی به چراگاه و قابلیت دسترسی به آب شرب بوده که هر کدام به وسیله یک یا چند خصوصیت از اراضی ارزیابی شده اند. بعد از تعریف نیازهای تیپ بهره وری مورد نظر و مقایسه خصوصیات اراضی مورد مطالعه درجات هر کیفیت در سلول هایی به ابعاد 200×200 متر در محیط GIS تعیین شده و در نهایت به وسیله معادله ریشه دوم در هم تلفیق شده و شاخص اراضی محاسبه گردید. بر اساس مقادیر شاخص اراضی، کلاس کیفی تناسب اراضی تعیین شده و به صورت نقشه تهیه شد. نتیجه این تحقیق در قالب دو سناریوی مختلف تامین آب شرب برای دام، مورد تحلیل قرار گرفت. در سناریوی اول با فرض تامین آب محدود به آب چشمه ها و آبشخورهای دائمی شده و در سناریوی دوم علاوه بر منابع مزبور، تامین آب توسط رودخانه های فصلی حوزه مد نظر قرار گرفته است. به عنوان یک نتیجه مهم، مدلسازی مکانی به وسیله GIS، باعث افزایش دقت در نتایج تناسب اراضی گردیده است. نتایج کلی پژوهش نشان می دهد که منطقه مورد مطالعه، دارای تناسب خوبی برای چرای دام نبوده و دارای تناسب بحرانی و عمدتا نامناسب است. مهم ترین عوامل محدود کننده شامل قابلیت دسترسی به رطوبت برای رشد گیاه، شیب، رخنمون سنگی و دسترسی به آب شرب می باشد. دو سناریوی مختلف از دسترسی به آب شرب نشان می دهد که در سناریوی دوم در حالتی که در اواخر زمستان و طول فصل بهار رودخانه های فصلی دارای آب هستند، تناسب برخی واحدهای اراضی برای این بهره وری افزایش می یابد.
کلید واژگان: ارزیابی اراضی، تیپ بهره وری از اراضی، چرای دام، سیستم اطلاعات جغرافیایی، مهر سبزوارOvergrazing is the most important agent which causes accelerated soil erosion and land degradation in arid and semi-arid zones of Iran. Appropriate planning and land use in these areas based on land suitability evaluation provide a suitable base for conserving the land and controling desertification. Land evaluation identifies possible alternatives in land use which will more effectively meet national or local needs and assists in assessing the consequences of these alternatives. Extensive grazing refers to the land utilization type in which animals feed in natural pastures. This study was performed to evaluate physical potential of the given watershed for grazing by sheep and goats, and assess the limiting factors for the land utilization type in Mehr watershed, Sabzevar, Khorasan province. Land qualities which were evaluated include accessibility to animals, soil erodibility, moisture availability, rooting conditions, salinity and alkalinity, and drinking water availability for animals. Above mentioned land qualities were assessed by appropriate land characteristics. The requirement of grazing land utilization type was defined in terms of rated land characteristics. Matching of requirements of LUT with the land qualities of each pixel of DEM (prepared in 200×200m by GIS software) resulted in a rating for every land characteristics. Some characteristics such as slope, aspect, and distance to drinking water for animals were calculated directly by GIS. Land index for every pixel was calculated by square root method. Finally, qualitative and physical land suitability classes were determined based on land indices and classified to polygons which would be suitable in grazing management. The results were interpreted under two different scenarios. In the first scenario, drinking water for animals was supplied by permanent sources and in the second one, the supplying of water was developed to temporary rivers besides the permanent sources. With the analysis of spatial modeling it was possible to assess the land suitability with higher accuracy. Overall results showed that the given area was not highly suitable for grazing at all. The most limiting factors included moisture availability for plant growth, slope, rock fragment and outcrops and distance to drinking water. Also during the late winter, spring and early summer, when the seasonal rivers were supplying the drinking water, the limitation of given area was decreased.
Keywords: Land evaluation, LUT, Extensive grazing, GIS, Mehr Sabzevar -
نشریه علوم آب و خاک (علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی)، سال دهم شماره 2 (پیاپی 36، تابستان 1385)، ص 85
روش های مرسوم مطالعات خاک شناسی در حوزه های آبخیز ایران، نیازمند هزینه، کارشناس و زمان زیاد است. صعب العبور بودن برخی مناطق حوزه و مشکلات نمونه برداری نیز به مشکلات مذکور اضافه می شود. به واسطه محدودیت های مزبور در اغلب حوزه های آبخیز کشور، اطلاعات مکانی و پیوسته دقیقی از خصوصیات خاک به منظور برآورد فرسایش خاک توسط مدل های مختلف نظیر: (Rusle، Morgan، Eurosem،PSIAC) و هم چنین دیگر فعالیت های مدیریتی و برنامه ریزی موجود نیست. بنابراین به روش های نوینی نیاز است که با حداقل نمونه برداری کم و به کمک پارامترهای سطح زمین (که محاسبه آنها به مراتب ارزان تر است) بتوان خصوصیات خاک را به طور نسبتا دقیقی برآورد کرد. این پژوهش در بخشی از حوزه آبخیز مهر سبزوار مشتمل بر سه واحد سنگ شناسی غالب حوزه، شامل واحد های PLc، Ku و E2sc به منظور ایجاد مدل های رگرسیون خاک- چشم انداز، صورت گرفته است. خصوصیات مورد مطالعه خاک سطحی، شامل درصد شن، رس، مواد آلی، سنگریزه، رطوبت وزنی خاک در حالت FC و مقدار وزن مخصوص ظاهری بوده است. در واحد های مختلف در جمع 316 نقطه مطالعاتی انتخاب شد و خصوصیات سطحی خاک آنها مورد مطالعه قرار گرفت. سپس مدل رقومی ارتفاع منطقه در پیکسل هایی به ابعاد 100×100 متر تهیه و از روی آن ویژگی های پستی و بلندی محاسبه شد. در نهایت مدل های رگرسیون چند متغیره بین این ویژگی ها و خصوصیات خاک، برقرار و سپس به وسیله نقاط اضافی، نمونه برداری شده (78 نقطه از 316 نقطه)، مدل های به دست آمده اعتبار سنجی شدند. نتایج مطالعه نشان می دهد که خصوصیات پستی و بلندی مهم که با خصوصیات خاک ارتباط بیشتری داشته و در مدل رگرسیونی نیز وارد شده، به طور عمده شامل شیب و جهت آن، ارتفاع، شاخص رطوبتی و شاخص قدرت جریان، شاخص حمل رسوب و انحنای زمین بوده است. این نتایج موید این مطلب است که خصوصیات خاک در منطقه تحت الشعاع فرایندهای هیدرولوژیکی، موثر از توپوگرافی می باشد. نتایج اعتبار سنجی مدل ها نیز از ناریب بودن و درجه تخمین مناسب برازش مدل ها حکایت می کند. نتایج نشان می دهد که مدل های به دست آمده در مقیاس حوزه و فواصل 100 متری، قادرند در واحدهای مختلف سنگ شناسی از حداقل 26 تا حداکثر 72 درصد از کل تغییرات خصوصیات مختلف سطحی خاک را پیش بینی کند.
کلید واژگان: خصوصیات پستی و بلندی، خصوصیات سطحی خاک، مدل خاک، چشم اندازConventional soil survey methods for soils within the watersheds in Iran require a significant budget with many soil surveyors and much time. Additionally, no accurate and reliable information exists on the spatial variability of superface soil parameters in order to predict the soil loss by different models (RUSLE, PISAC, EUPOSEM, MORGAN). Also information on planning and management activities is lacking. These limitations call for methods of estimating soil properties using minimum sampling derived from important terrain parameters. This study was performed to develop soil-landscape models in three geological units (E2Sc, Ku, Plc), in a part of Mehr- watershed, Sabzevar. Six soil variables selected for this study were topsoil clay, gravel, sand, organic matter content, field capacity and bulk density measured at 316 sites on a regular 100m grid. Topographic attributes were calculated by a digital elevation model with 100m spacing. Finally, multiple linear regression analyses relating soil to topographic attributes were performed and then models were validated by additional sample points (78 of 316). The developed regression models showed significant relationships between surface soil properties and topographic attributes such as elevation, slope, aspect, wetness index, stream power index and sediment transport index. The mean errors and root mean square errors in the validation of the models were low and acceptable. The regression equations could explain only 26 to 72 % of the variability measured in the soil attributes in the watershed scale with 100m spacing.
Keywords: Topographic attributes, Surface soil properties, Soil- landscape model -
سوسک برگ خوار توسکا (Galerucella lineola F.) یکی از آفات مهم توسکا Alnus subcordata است که لارو و حشرات کامل آن از برگ درختان میزبان تغذیه می نمایند. طی سال های 79- 1377، خصوصیات زیستی این حشره شامل چرخه زندگی، تعداد سنین لاروی، میزان و نحوه تخم گذاری، طول هر یک از مراحل رشدی، تعداد نسل، نسبت جنسی و نوسانات فصلی انبوهی جمعیت آن در جنگل های توسکای کردکوی و نیز جعفرآباد استان گلستان مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس بررسی های به عمل آمده این حشره زمستان را به صورت حشره کامل در عمق چند سانتیمتری خاک و نیز زیر پوستک درختان کهنسال سپری می کند. حشرات کامل زمستان گذران در دهه سوم اسفندماه در طبیعت ظاهر شده و پس از یک هفته تغذیه از جوانه های برگ جفت گیری کردند. هر ماده چندین بار جفت گیری می کند. حشرات ماده از هفته سوم فروردین ماه تخم های خود را در دسته های 30- 4 عددی در پشت برگ های میزبان قرار دادند. متوسط تعداد تخم در هر دسته 21.5±7 عدد بود. مجموع تخم های گذاشته شده توسط هر حشره ماده از 78 تا 538 عدد متغیر بود. دوره رشد جنینی 12 تا 16 روز طول کشید. لارو سن یک از هفته دوم اردیبهشت ماه در طبیعت ظاهر گردید. این حشره سه سن لاروی دارد. طول دوره رشدی لارو سن اول، دوم و سوم به ترتیب 6-5، 5.5- 7 و 10-7 روز بود. شفیره ها در عمق 5 تا 10 سانتیمتری خاک تشکیل شدند. اولین شفیره ها در نیمه دوم خرداد ماه تشکیل شد. این شفیره ها پس از 7 تا 9 روز به حشره کامل تبدیل شدند. حشرات کامل نسل جدید از اواسط تیرماه لغایت هفته سوم مرداد ماه در طبیعت ظاهر شدند. در بررسی های به عمل آمده تغذیه لارو و حشره کامل آفت فقط روی توسکای ییلاقی بود و روی سایر درختان و درختچه ها مشاهده نگردید. این حشره تنها یک نسل در سال در منطقه ایجاد نمود.
کلید واژگان: Galerucella lineola، توسکا، زیست شناسی، گلستان، چرخه زندگی
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.